Zabawki dla psa – zapewnienie prawidłowego rozwoju czworonoga
Czy zabawki dla psa to tylko niepotrzebne gadżety? Zastanówmy się chwilę nad istotą relacji między psem i człowiekiem.
Pies jest żywym stworzeniem, posiadającym swoje nawyki i tryb życia. Posiada też on swoje potrzeby i określone zachowania. Od czasu swoich urodzin, przechodzi przez różne etapy życia. Najpierw jest okres szczenięcy, później dorastanie, wiek dorosły i psia jesień życia. Na każdym etapie życia, pies potrzebuje określonych elementów do swego rozwoju.
Historyczna rola człowieka – opiekuna
Poprzez udomowienie przez człowieka, charakter psa nabył wraz z ewolucją, swoistych cech. Człowiek dzięki swoim działaniom, poprzez przyjęcie psa do swojego domostwa, jako przyjaciela, jest za niego w pewien sposób odpowiedzialny. Wiadomo, że pies sam sobie nie zapewni rozwoju na wyższym etapie edukacyjnym, ponieważ nie jest w stanie tego zrobić.
Tutaj właśnie zaczyna się rola człowieka – opiekuna. Jako istota wykształcona i wrażliwa, człowiek dąży do zaspokojenia potrzeb swojego pupila, a także przekazuje mu w pewnym zakresie wiedzę i uczy określonych zachowań.
Zabawki dla psa, które wspierają jego rozwój
Psychologia życia psa
Tak docieramy do psychologicznych aspektów życia psa. Uczymy się wiele przez całe życie. Z nauk przyrodniczych, ale także historycznych, wiemy dzisiaj dużo o naturze psa. Wiemy, że psy przede wszystkim były w przeszłości łowcami zwierzyny. Między innymi tę cechę psów wykorzystywali ludzie, którzy udomawiali te zwierzęta. Potrzeba łowiecka w życiu psa jest pierwotnym instynktem, utkwionym głęboko w psich zwyczajach.
Zabawki dla psa mają wychodzić naprzeciw potrzebom rozwoju psa. Mają go edukować, być psychologicznym wsparciem, mają odprężać i redukować zachowania, które nie są przydatne i pożądane na obecnym etapie cywilizacyjnego przeobrażenia naszego świata.
Zmienne warunki przystosowawcze i środowiskowe
Niegdyś psie szczekanie było bardzo pożądanym przez człowieka zachowaniem. Ostrzegało przed obcymi ludźmi, gośćmi, przed zwierzętami czy innymi zagrożeniami. W ten sposób pies niejako odwdzięczał się właścicielowi za opiekę. Dzisiaj, gdy ludzie mieszkają ze swymi psami w mieście, ta niezwykła i kiedyś użyteczna, psia cecha, najzwyczajniej przeszkadza.
Podobnie dzieje się z instynktem łowieckim, dzięki któremu niektóre psy były przez wieki hodowane w jednym celu: pomagały ludziom w polowaniach. Dzisiaj, gdy idziemy z psem na spacer, a pies chce przekopywać trawniki przy drodze, jest to dla nas działanie bardzo niepożądane. Jeśli pies znajdzie w tej trawie coś, co wydaje mu się zdobyczą, zwykle nie można go od tego odciągnąć. Wtedy jego właściciel zamiera ze strachu, że pies zrobi sobie krzywdę – zatruje się bądź dostanie rozstroju żołądka.
Zamiast karać psa za robienie tego, co przychodzi mu naturalnie, znacznie lepiej zainwestować w zabawki dla psa, które pozwolą zaspokoić jego potrzeby.
ODPOWIEDNIA ZABAWKA DLA PSA
Aby zredukować takie zachowania, zaspokoić potrzeby wynikające z psiej natury, dobrze jest zastanowić się właśnie nad odpowiednią zabawką dla psa. Jak można dostrzec, sprawa nie wydaje się już teraz zwykłą fanaberią, a przybiera postać doskonałego rozwiązania problemów zachowawczych, zdrowotnych i wychowawczych.
gryzaki – mogą występować jako tzw. kongi, w które można schować dowolny psi smakołyk, a pies, wydobywając przez otwór w gryzaku jedzenie, zaspokaja swój instynkt łowiecki;
zabawki piszczące, gumowe i pluszowe – uwielbiane przez psy zabawki w różnych formach i wielkościach;
aporty, dyski, frisbee – zabawki zachęcające psy do aktywności fizycznej i treningu;
pluszaki – przytulanki dla psów;
klikery – narzędzia pomagające w tresurze psa: zawsze, kiedy pies usłyszy klikniecie, właściciel lub trener powinien dać mu nagrodę;
gwizdki – służą, podobnie jak klikery, do celów tresury i wychowania psa;
zabawki dla szczeniąt – należą do nich odpowiedniej wielkości gryzaki, pluszaki i innego typu zabawki.
Zabawki dla psa – zapewnienie prawidłowego rozwoju czworonoga
Jak zaprzyjaźnić się z adoptowanym psem?
Wzajemne relacje pies-człowiek są dużo prostsze, gdy w naszym domu pojawia się szczeniak, ponieważ budujemy je niejako od nowa, zaczynając od czystej karty. Dorosły pies a tym bardziej pies ze schroniska ma już doświadczenia w relacjach z ludźmi i niestety nie są to najczęściej dobre doświadczenia. Jak zaprzyjaźnić się z adoptowanym psem?
Adopcja psa ze schroniska jest niewątpliwie aktem dobrej woli, odruchem serca czyli decyzją emocjonalną. Wprowadźmy więc odrobinę racjonalnego myślenia do tego procesu.
Zanim zabierzesz psa do domu
Takie psy najczęściej niosą w swej pamięci przykry bagaż złych doświadczeń i to one właśnie mogą rzutować na nasze wzajemne relacje. Jeśli pies był bity, nie powinniśmy przy nim wykonywać gwałtownych ruchów lub podnosić głosu itd. Zanim zabierzemy psa do domu dowiedzmy się czegoś o nim od dotychczasowych, schroniskowych opiekunów. Z pewnością chętnie opowiedzą nam nie tylko o tym co pies lubi jeść i robić, ale też czego się boi lub co go może rozdrażnić i dlaczego. Warto dowiedzieć, czy pies którego wprowadzamy do domu akceptuje obecność dzieci oraz inne zwierzęta. Zanim zdecydujemy się na adopcje odwiedźmy psa kilka razy w schronisku, zabierzmy go na kilka spacerów i sprawdźmy, czy jesteśmy w stanie zaprzyjaźnić się ze sobą.
Pamiętajmy, że jeśli nie poradzimy sobie z adoptowanym psem, będzie musiał wrócić do schroniska. Tym samym zamiast zrobić dobry uczynek, zrobimy psu krzywdę!
Kilka rad jak postępować z psem którego właśnie adoptowaliśmy ze schroniska:
Nie przewoź psa samochodem, tramwajem itd.
Nagłe przeniesienie psa z jednego zamkniętego pomieszczenia(schroniskowej klatki) do drugiego(samochód dla psa to też klatka) o nowym, nieznanym zapachu, może być szokiem. Lepiej po wyjściu ze schroniska idźcie na długi spacer a gdy pies uspokoi się, będzie już odstresowany i przekona się, że nie dzieje się nic złego możecie poznawać nowy dom.
Pozwól mu poznać nowy dom
Pies poznaje świat przy pomocy zapachów, nic więc dziwnego, że zaraz po przekroczeniu progu mieszkania zacznie węszyć. Pozwól psu „rozejrzeć się” i poznać każdy kont nowego mieszkania, bo to da mu poczucie bezpieczeństwa. Niech nie szokuje cię obwąchiwanie domowników, sprzętów i mebli.
Nie kąp psa od razu
Odczekaj kilka dni, pozwól by przekonał się do ciebie i zaufał ci.
fot. Pieskograf
Pozwól mu odnaleźć się w nowej sytuacji
Zwierzęta stosunkowo szybko przystosowują się do nowej sytuacji, ale mimo wszystko może to trwać 2-3 dni a w niektórych przypadkach nawet trochę dłużej. Pies może czuć się niepewnie, chować się przed nami, zachowywać się nieufnie.
Własny bezpieczny kąt
Pies od początku powinien mieć własne legowisko, które najlepiej żeby było usytuowane w spokojnym, odosobnionym miejscu. To ma być azyl, w którym nikt go nie będzie niepokoił. To samo dotyczy misek z wodą i jedzeniem. Zadbajmy o to by nikt psu nie przeszkadzał przy jedzeniu a zwłaszcza nie zabierał ich i nie przesuwał w trakcie. Pies może to odebrać jako akt agresji.
Zasady i konsekwencja
Od samego początku ustalmy zasady i w sposób zdecydowany acz łagodny i konsekwentny starajmy się je wyegzekwować.
Często żartobliwie mówi się, że właściciele psów upodabniają się do nich. Jednak czy po prostu nie dostosowujemy się do siebie nawzajem? W jakim stopniu nasza osobowość wpływa na psa? I czy pies ma osobowość?
Osobowość – co to takiego?
Takie pojęcia jak temperament, charakter czy osobowość często stosowane są zamiennie i chyba nie do końca rozumiemy ich znaczenie. Powszechnie uznaje się, że pewne cechy charakteru jak inteligencja, zamiłowanie do ruchu, czy towarzyskość są przypisane do rasy. Natomiast temperament jest sposobem instynktownego reagowania w pewnych sytuacjach i jest uwarunkowaniem genetycznym. W stosunku do ludzi mówi się o takich typach temperamentu jak cholerycy, flegmatycy, melancholicy, czy ludzie gorącokrwiści. Zarówno charakter jak osobowość, składają się na szersze pojęcie jakim jest osobowość, która jest zbiorem indywidualnych cech jednostki.
Czy pies ma osobowość?
Ludzie, którzy kochają psy i uważnie je obserwują, nie mają najmniejszych wątpliwości co do tego, że każdy pies jest inny. Oczywiście, że każde zwierze posiada pewne charakterystyczne dla rasy cechy, jednak stanowią one tylko jego potencjał. Stwarzają możliwości, na bazie których mogą się rozwinąć zdolności, umiejętności, talenty. Jak u ludzi. Wiele zależy od warunków w jakich wychowuje się pies, jego doświadczeń, zarówno tych pozytywnych i negatywnych oraz pracy jaką włożymy w jego wychowanie. W przypadku psów, inaczej niż u ludzi nie ma opracowań, które wyróżniałyby typy psiej osobowości. Jednak każdy właściciel psa, bez głębszej znajomości psychologii, jest w stanie powiedzieć, czy jego pies jest odważny i towarzyski, czy lękliwy i wycofany.
Testy psiej osobowości
Tematem psiej osobowości zajął się w końcu zespół Kentha Svartberga z uniwersytetu w Sztokholmie. Przez wiele lat szwedzcy naukowcy badali psią psychikę. W tym czasie przebadali oni niemal 15,5 tysiąca psów 164 ras. Używali do tego celu testy opracowane już w latach osiemdziesiątych do oceny psów pracujących, takich jak przewodnicy niewidomych czy psy policyjne. Przy pomocy testów, zespół Svartberga oceniał jak reagują różne psy, postawione w tych samych dziesięciu sytuacjach. Zdaniem szwedzkich naukowców psią osobowość można ocenić biorąc pod uwagę ich:
• upodobanie do aktywności/zabawy • odwagę i ciekawość świata • skłonność do tropienia i gonienia • towarzyskość • poziom agresji
Wnioski do jakich doszli naukowcy ze sztokholmskiego uniwersytetu, nie powinny zdziwić właścicieli psów. Z ich badań wynika bowiem, że wśród przedstawicieli ras uznawanych za bardzo odważne, zdarzają się lękliwe psy a wśród tych opisywanych jako bardzo łagodne zdarzają się bardziej agresywne od innych. Poza tym „towarzyskość” psów może być bardziej lub mniej rozwinięta, czy przybierać bardzo rożne formy. Te indywidualne cechy, często małe dziwactwa czy skłonności, składają się właśnie na osobowość psa.
Szczeniak, którego nie wychowamy i pozostawiony samemu sobie, na pewno będzie nam sprawiał kłopoty. Wszystko przez to, że nie wychowując zwierzęcia nie dostarczamy mu informacji, które z jego zachowań są dobre, a które naganne. Wielu opiekunów psów błędnie utożsamia wychowanie z tresurą. Tymczasem spokojne, konsekwentne i stanowcze podejście do zwierzęcia to podstawa. Pies – najczęstsze błędy wychowawcze, dowiedz się jakie są i ich nie popełniaj.
Wzmocnienie pozytywne bez negatywnego
Zarówno psiego, jak i ludzkiego dziecka nie da się wychować bez kar, stosując jedynie nagrody. Problem w niewłaściwej interpretacji wzmocnienia negatywnego. Zbyt często kara kojarzona jest jedynie z biciem. Tymczasem wzmocnienie negatywne może mieć rożne formy. Już brak nagrody stanowi dla niektórych karę. Karą może być odesłanie psa na posłanie, odebranie zabawki czy odmowa głaskania. Warunkiem bezwzględnym jest tu jednak konsekwencja.
Zakaz bez przekierowania
To bodaj najczęściej popełniany błąd wychowawczy. Jeśli przerywamy stwierdzeniem „nie wolno” jakiś rodzaj niepożądanej reakcji, powinniśmy mu dać wskazówkę „jak wolno” mu postępować. Na przykład: nie wolno pozwalać na to, by pies gryzł nas, nawet w formie zabawy, ale zakazując mu tego, jednocześnie dajmy zwierzęciu zabawkę, którą wolno mu gryźć.
Pies nie rozumie o czym mówisz
Większość właścicieli psów wychodzi z założenia, że zwierze rozumie co się do niego mówi. To podstawowy i powszechnie popełniany błąd. Pies musi się nauczyć znaczenia słów, które do niego wypowiadamy. Jeśli oczekujemy, by pies nie skakał na nas lub gości przychodzących do domu nie wystarczy powiedzieć mu „nie skacz”. Pokażmy psu co ta komenda znaczy, „jak” ma ją wykonać i nagradzajmy, gdy pies zachowa się tak, jak od niego oczekujemy.
Brak konsekwencji i stanowczości
Wychowanie to proces. Pies uczy się cały czas. Nie można zrobić sobie przerwy od wychowania czy zdobywania doświadczeń życiowych. Stąd my jako opiekunowie i wychowawcy, nie możemy sobie zrobić urlopu od nagradzania czy stosowania wzmocnień negatywnych tych zachowań, które są niepożądane. Jeśli raz pozwalamy psu na leżenie na kanapie a innym razem ganimy go za to samo, nie oczekujmy, że pies zrozumie o co nam chodzi. To samo dotyczy motywacji, czyli stosowania kar i nagród.
Odroczona socjalizacja
Jak już wspominaliśmy, wychowanie to proces i nie można go odłożyć na później. Tymczasem wielu właścicieli psów nie zabiera szczeniąt na spacer, „bo maluch jeszcze nie umie chodzić przy nodze”. Jeśli nie będzie się uczył, to się nie nauczy. To samo, jeśli pozbawimy psa kontaktów z innymi z psami, nie oczekujmy, że będzie umiał z nimi bezkonfliktowo współżyć. Wiele reakcji wynika wprost z braku doświadczeń a co za tym idzie, lęku. Psy, które na co dzień spotykają innych ludzi, dzieci, zwierzęta nie boją się ich i zachowują się spokojnie.
Procedura adopcji może wydawać się zanadto rozbudowanym i przez to skomplikowanym procesem. Zdarzają się nawet opinie, że to właśnie ona odstrasza wielu ludzi, którzy chcieli by wziąć zwierzaka do domu. Problem w tym, że procedura adopcyjna właśnie w tym celu została opracowana. Ma ostudzić zapał tych, którzy zakochują się w zwierzaku na chwilę, by porzucić go przy pierwszym problemie, jaki się pojawi. Co zrobić by wziąć zwierzaka ze schroniska?
Adopcja zwierzaka ze schroniska krok po kroku:
Wybierz zwierzaka
Większość schronisk ma swoje strony w internecie, tam bez trudu znajdziecie galerię zdjęć kotów i psów, które aktualnie przebywają w schronisku, wraz z opowieściami o ich losach. Można też podjechać bezpośrednio do schroniska i poprosić o oprowadzenie po nim. Jeśli zwierzaka, który przypadł nam do serca nie ma w schronisku a przebywa on na przykład w domu tymczasowym, trzeba będzie umówić się z ludźmi, którzy przyprowadzą go na spotkanie. Jeszcze lepiej zgłosić się jako wolontariusz, który wyprowadza zwierzaki na spacer. To najlepszy sposób na wzajemne poznanie się i sprawdzenie czy pasuje cie do siebie.
Ankieta przedadopcyjna
Procedura adopcyjna poprzedzona jest koniecznością wypełnienia ankiety/formularza z pytaniami, które mają potencjalnym właścicielom zwierzaka uświadomić, jakie czekają ich wydatki, praca oraz jakie mogą się zdarzyć problemy. Formularze przed adopcyjne są tak skonstruowane, że pozwalają dostosować charakter zwierzęcia do trybu życia, warunków socjalnych, temperamentu czy oczekiwań osoby, która decyduje się na adopcję.
Pierwszy kontakt
Taka ankieta trafia następnie do doradcy adopcyjnego, który wyszukuje odpowiednie dla nas zwierzę i wreszcie możemy się spotkać. Początkowo w schronisku lub w domu tymczasowym, przy asyście pracowników. Pamiętajmy, że to świetna okazja by dowiedzieć się od opiekunów psa lub kota, którego chcemy adoptować co lubi jeść, jakie ma zwyczaje i charakter, na co powinniśmy zwrócić uwagę i czego się wystrzegać. Pierwszy kontakt ze zwierzęciem jest niezwykle ważny, bo to w tym momencie nawiązuje się więź emocjonalna. Warto więc zabrać ze sobą smakołyki dla psa lub kota, by łatwiej przełamać pierwsze lody.
Umowa adopcyjna
Jeśli uznamy, że obie strony są w stanie się polubić nawzajem i chcą ze sobą zamieszkać, kolejnym krokiem jest podpisanie umowy adopcyjnej. Warto zdawać sobie sprawę, że umowa adopcyjna to nie tylko zobowiązanie ze strony osoby, która bierze zwierzaka do domu. Dobre schroniska oferują często pomoc specjalistyczną weterynarzy, czy behawiorystów w pierwszym okresie przystosowywania się zwierzaka do nowych warunków a ten może trwać nawet rok.
Litość, żal, wzruszenie na widok biedaków zamkniętych w schroniskowych klatkach – to wszystko piękne odruchy serca. Jednak postanowienie o adopcji powinno być podyktowane czymś więcej, niż chwilowym zauroczeniem. Dlatego nie zrażajmy się i nie denerwujmy, gdy pracownik schroniska prosi nas o wypełnienie kolejnego formularza czy ankiety lub proponuje nam inne zwierzę niż to które my wybraliśmy. Rozmawiajmy z nim, stawiajmy sprawę jasno. Tym ludziom chodzi o dobro zwierzęcia. Po tym co te zwierzaki przeszły, chcą mieć pewność, że trafiają do dobrego domu.
Czy kot i pies mogą żyć pod jednym dachem?
Powszechne przekonanie o tym, że psy nie lubią kotów i z wzajemnością jest wręcz legendarne. Nic dziwnego, że obrosło w wiele bardziej lub mniej prawdziwych opowieści, anegdot i przysłów. Jak naprawdę jest z tym konfliktem między psem i kotem? Czy kot i pies mogą żyć pod jednym dachem?
Odwieczny konflikt psa z kotem to kwestia nastawienia samych właścicieli zwierząt.
Wszystko wskazuje na to, że konflikt na linii pies-kot w rzeczywistości istnieje w głowach ich właścicieli, podczas gdy zwierzęta te bez problemów mogą żyć w zgodzie a już na pewno tolerować się nawzajem mieszkając pod jednym dachem. Zdaniem zarówno psich jak i kocich behawiorystów, złe nastawienie wzajemne wynika z błędów w socjalizacji czyli jest efektem złego wychowania kota lub psa. Animozje wzajemne wynikają głównie ze złego nastawienia opiekunów zwierząt i przez nich samych są podsycane. Zarówno psy jak i koty rodząc się nie mogą być źle nastawnie do innego zwierzęcia, bo go w końcu nie znają. Inaczej rzecz się ma gdy z jakichś powodów konkretne zwierzę ma jakieś złe doświadczenia w kontaktach z psem lub kotem. Na przykład pies został podrapany przez kota, któremu wyjadał z miski itp.
Psy i koty mogą się zaprzyjaźnić?
To akurat prawda i nie są to przypadki odosobnione, zwłaszcza gdy pies i kot znają się od małego i wspólnie dorastają a tym samym od początku uczą się tolerować siebie nawzajem. Nieco inaczej wygląda sytuacja, gdy do domu w którym żyje dorosły kot zechcemy wprowadzić psa. Kot jest zwierzęciem terytorialnym i może nie zaakceptować faktu, że oto pojawił się intruz w jego przestrzeni. Zdaniem specjalistów dużo łatwiejszy jest do zrealizowania scenariusz odwrotny, czyli gdy psu przyjdzie zaakceptować w domu nowego kota. Zwierzęta te wbrew pozorom nie mają wielu pól do wzajemnego rywalizowania ze sobą i jeśli nie w przyjaźni, to na pewno z powodzeniem mogą żyć obok siebie w spokoju.
Kot i pies pod jednym dachem – Kiedy na pewno to się nie uda?
Mimo iż pokojowa koegzystencja psa z kotem jest możliwa z pewnością zdarzają się indywidualne przypadki gdy nie uda się do niej doprowadzić. Przyczyną mogą być indywidualne złe doświadczenia jednej ze stron, ale też pewne konkretne cechy gatunkowe. Z pewnością mało prawdopodobne jest pokojowe współistnienie psa rasy myśliwskiej z kotem, ale co warto wyraźnie zaznaczyć, większość psów tego typu nie jest w stanie zaakceptować w swoim otoczeniu jakichkolwiek małych zwierząt. Ich instynkt łowiecki jest zbyt silny i wcześniej czy później da o sobie znać. Jednak trzeba tu wyraźnie podkreślić, że są to naprawdę odosobnione i szczególne przypadki, gdy pies nie jest w stanie tolerować w swoim otoczeniu kota.
Kleszcz u psa – czy to niebezpieczne? Jakie są objawy?
Chyba każdego opiekuna bardzo niepokoi kleszcz u psa. Może on wywołać poważną chorobę, jeśli Twój pies będzie miał pecha. Warto wiedzieć, jakie zagrożenie niesie ugryzienie kleszcza oraz jakie są objawy ukąszenia i rozwoju choroby.(więcej…)
Co zrobić gdy pies nie akceptuje nowych ludzi w domu?
Twój, na co dzień grzeczny i miły pies, szczeka na każdego nowego człowieka, który pojawi się w waszym domu? Zachowuje się tak, że boją się go listonosze i dostawcy pizzy? Musisz go zamykać w innym pomieszczeniu, gdy przychodzą goście do ciebie lub twoich dzieci? Co zrobić gdy pies nie akceptuje nowych ludzi w domu?
Najpierw musimy sobie odpowiedzieć na pytanie dlaczego pies nie akceptuje nowych czyli obcych, dla niego ludzi. W momencie, gdy zrozumiemy dlaczego tak się dzieje, będzie nam łatwiej zaradzić tej sytuacji.
Dlaczego pies nie akceptuje nowych ludzi w domu?
• Bo naruszają jego terytorium • Bo broni waszej rodziny przed zagrożeniem tak, jak broniłby własnego stada • Bo goście zakłócają jego spokój • Bo się ich boi • Bo ich nie lubi • Bo został źle wychowany
Sposoby rozwiązania tej sytuacji, zależą od przyczyny jaka ją wywołuje.
Jeśli pies szczeka na obcych bo broni Was i terytorium domu, który uznaje za własne.
Musisz pamiętać, że pies nie rozróżnia intencji gości. Uszanuj fakt, że dla ciebie wyimaginowane zagrożenie dla psa może być realne. W dobrej wierze broni was i waszego domu, który uznaje za należące do niego terytorium a gości za agresorów, którzy je naruszają. Najlepszym sposobem na sprawdzenie tej tezy i jednocześnie na rozwiązanie tej sytuacji jest wyjście na powitanie gości z psem przed dom. Jeśli przed posesją pies będzie zachowywał się w stosunku do nowych ludzi spokojnie, wówczas mamy rozwiązanie zagadki. Nie jest na swoim terenie – nie ma obowiązku go bronić! Pozwól psu obwąchać i tym sposobem poznać gości a dopiero wówczas wejdźcie razem do domu. Ważna jest twoja postawa wobec gości oraz to jak oni zachowują się w stosunku do ciebie.
Jeśli pies szczeka na twoich gości, bo się ich boi lub ich nie lubi
Zwróć uwagę na to, czy pies nie szczeka na konkretne osoby oraz na ich zachowanie. Pies może niewłaściwie odczytywać okrzyki radości, jakie ludzie wydają na powitanie i zinterpretować je jako agresję. Zbyt głośne zachowanie, niski, tubalny głos lub gwałtowne ruchy mogą budzić jego lęk lub niechęć wobec konkretnych osób. Podobny efekt może wywołać nachalne głaskanie, poklepywanie psa a co gorsza przytulanie go, które dla ludzi jest wyrazem sympatii przez psa może być odebrane jako panoszenie się i próba zdominowania go, co może wywołać u niego lęk a w efekcie agresję obronną.
Jeśli pies szczeka na obcych bo zakłócają jego spokój
Zwróć uwagę na to, czy zachowanie psa nie jest efektem wyrwania go ze snu lub co gorsza przerwania mu posiłku lub zabawy. Często popełniamy błąd sytuując legowisko psa w korytarzu, w przejściu czy na wejściu do pokoju. Jeśli przyczyną zachowania psa jest to, że goście mu po prostu przeszkadzają, wystarczy przenieść legowisko zwierzaka, jego zabawki i miski w bezpieczne i bardziej odosobnione miejsce.
Jedne psy szczekają więcej od innych. Przesadna głośność i „szczekliwość” u psa może być kłopotliwa, chociażby dlatego, że może irytować sąsiadów i sprowadzić na nas wiele problemów. Warto o tym pamiętać już przy wyborze rasy psa, jak okazuje się ma to związek z rasą. Niezwykle ważne jest też właściwe wychowanie czworonoga, ponieważ szczekania w konkretnych sytuacjach pies może się nauczyć. To że jedne psy szczekają częściej od innych może być uwarunkowane genetycznie lub wynikać bezpośrednio z doświadczeń psa. Dlaczego pies szczeka?
Szczekanie, jako wyuczona reakcja
Nie zawsze robimy to świadomie, ale najczęściej to z naszej winy psy uczą się, że szczekanie jest skuteczną drogą do celu. Wszystko przez to, że wywołuje pewną określoną reakcję u ludzi. I tak, gdy kilkukrotnie powtórzy się sytuacja gdy w efekcie szczeknięcia, człowiek zwrócił uwagę na psa, pogłaskał go lub zaczął się z nim bawić, w głowie czworonoga wytworzy się przekonanie, że szczekanie jest skutecznym sposobem przyciągania uwagi. Podobnie dzieje się, gdy szczekanie powstrzymuje lub zmusza obcych do wycofania się z posesji. Pies uzna je za skuteczny sposób do realizacji własnych celów. Jednym słowem nasza reakcja na szczekanie może być traktowana przez psa w kategoriach nagrody. Jeśli nie chcemy mieć hałaśliwego psa, powinniśmy zrobić wszystko by nie utrwalać tego rodzaju zachowań: nie głaskać, gdy skacze na nas i szczeka na powitanie, nie karmić by go uciszyć i nie chwalić, gdy odstraszy niechcianych gości.
Szczekanie mają w genach
W przypadku niektórych psów, szczekliwość jest niejako wpisana w ich geny. Wszystko przez to, że rasy te były specjalnie selekcjonowane do konkretnych celów na przykład na użytek łowów jak beagle, terriery, czy bassety lub do obrony jak sznaucery, pinczery czy dobermany. Inne rasy hodowane były specjalnie do pilnowania stad krów i owiec i przy takim zaganianiu przydatne było głośne szczekanie. To właśnie dlatego szwajcarski pies pasterski, psy rasy collie, czy kelpie szczekanie mają po prostu w naturze.
Jak widać szczekanie może być uwarunkowane genetycznie lub być:
Sposobem komunikacji
gdy pies koniecznie chce nam „coś powiedzieć”, próbuje nam coś przekazać
Formą ostrzeżenia lub groźby
gdy pies szczeka na widok kogoś obcego lub gdy coś go zaniepokoiło. Szczekanie może też stanowić sygnał, swoistą groźbę, że jeśli nie wycofamy się po ostrzeżeniu, możemy zostać zaatakowani.
Sposobem wyrażania emocji
gdy pies szczeka z radości wyraźnie słychać wesołe nuty w jego „głosie”, dzieje się tak gdy pies wita swego opiekuna wracającego z pracy lub podróży. Równie wyraźnie rozpoznawalne są nuty żalu po stracie przyjaciela czy gdy pies szczeka z bólu.
Wynikiem frustracji
przykładem szczekania, które jest formą frustracji demonstrują psy na wiele godzin zamknięte same w domu lub na równie długo przywiązane do łańcucha.
Utarło się przekonanie, że szkolenia wymagają psy dużych ras takie jak Rottweilery czy Haski a już na pewno te uznawane za groźne jak Amstaf czy Bull Terrier, ale maluchy? Tymczasem yorki, chihuahua czy mopsy są równie inteligentne co ich więksi bracia, ale nieodpowiednio wychowane potrafią sprawić równie wiele kłopotów co one.
Podstawowym i najczęściej popełnianym błędem jest nadmierne uleganie zachciankom słodkich maluchów, które przez całe życie wyglądają jak szczeniaczki. Zakochani w maluchach właściciele są w stanie wybaczyć im dosłownie wszystko, w konsekwencji te inteligentne bestyjki wchodzą swym opiekunom na głowę i zaczynają sprawiać problemy.
Temperament i nadmierna hałaśliwość
Psy małych ras z natury są żywiołowe i głośne. Żartobliwie mówi się, że muszą robić wokół siebie tyle hałasu by nikt ich nie nadepnął. Mówiąc poważniej małe psy mają najczęściej niski próg pobudzenia, za to duży temperament, który bywa niebezpieczny dla nich samych. Potrafią zaatakować duuużo większego od siebie kolegę lub wchodzącego do domu człowieka a wszystko w obronie swego pana. Z tych samych powodów, czyli źle pojętej troski o właściciela, robią hałas gdy tylko pojawi się ktoś nowy w okolicy lub podejmują bohaterską walkę z jego nogą. Mają też nieznośny nawyk odpędzania od siebie potencjalnych napastników, zanim ci wykażą wobec nich niecne zamiary. To bywa naprawdę męczące. Szkolenie sprawia, że psy te stają się dużo bardziej zrównoważone i reagują adekwatnie do sytuacji.
Brudzenie w mieszkaniu
To efekt nadmiernego ulegania maluchom, którym właściciele pozwalają w przypadku niepogody czy mrozu załatwiać się w kuwecie lub na matę. Pies uczy się, że wolno mu robić to w domu i nie musi wstrzymywać się i czekać na spacer. Właściciele sami robią mętlik w głowie psa i nic dziwnego, że ten zaczyna siusiać gdzie popadnie.
Psy małych ras w większości przypadków są inteligentne i chętnie uczą się ponieważ łakną kontaktu ze swoim opiekunem. Można tę ich naturalną skłonność wykorzystać do nauczenia psa prostych sztuczek, które sprawią przyjemność obu stronom i mogą być przydatne. Jedną z takich sztuczek jest aportowanie czy „milczenie” na polecenie, ale może to być też wskakiwanie na ręce czy podróżowania w torbie właściciela czy w koszyku rowerowym itp.
Zajrzyj do naszej sekcji Trening dla psa i dopasuj odpowiednie produkty do szkolenia Twojego pupila
Wiele nieporozumień wiąże się z niewłaściwymi wyobrażeniami dotyczącymi tego na czym polega szkolenia psów i jak ono przebiega. Właściwie przeprowadzone, profesjonalne szkolenie wcale nie polega na robieniu psu krzywdy. Wręcz przeciwnie. Konsekwencja i łagodne egzekwowanie oczekiwań przynosi lepszy skutek zarówno w stosunku do psów małych jak i dużych ras.
Wypróbuj karmy dla psów małych ras od Apetete! Daj swoim małym podopiecznym to, co dla nich najlepsze.
Maltańczyk – najważniejsze informacje o tej rasie psa
Maltańczyk to niewielki piesek, który cieszy się w ostatnich latach dużym zainteresowaniem mieszkańców miast. Ta rasa to typowy przedstawiciel psa towarzyszącego, który świetnie sprawdzi się, żyjąc blisko opiekuna. Poznaj bliżej usposobienie maltańczyków.(więcej…)
Dlaczego pies szczeka?
Dlaczego pies szczeka? Szczekanie jest jedną z form komunikacji psowatych. Wilki w stadzie poprzez wycie nawołują członków stada, a ponadto w ten sposób wzmacniają więzi. Wycie w stadzie jest formą wspólnego śpiewu. Szczekanie nie dotyczy dorosłych wilków, tylko szczeniaki wydają takie niskie dźwięki zwane szczeknięciami. Tymczasem nasze domowe psy niekiedy szczekają z byle powodu. Ktoś poruszy się na klatce, dźwięk domofonu, wizyta gości, jakiś alarm z telewizji i od razu zaczyna się szczekanie. Zastanawialiście się dlaczego psy tak szczekają?
Dlaczego pies szczeka?
Szczekanie, skomlenie, wycie i warczenie, to naturalny sposób komunikowania się psów. Jednak powód dla którego pies szczeka jest dużo więcej: mogą zachęcać do zabawy, dyscyplinować, rozdzielać, informować, ostrzegać, itp. Dlaczego psy szczekają? Powodem może być naprawdę dużo
Dlaczego pies szczeka – predyspozycje rasowe
Niektóre rasy psów zostały stworzone do tego aby szczekać. Szpice – psy stróżujące, swoim wyciem i szczekaniem miały alarmować o nadchodzącym niebezpieczeństwie. Drugą najbardziej szczekliwą grupą psów są Teriery. Psy polujące w ziemi tzw. norowce. Ich zadaniem było znalezienie zwierzyny i wypłoszenie jej z nory Owczarki Australijskie, owczarki szkockie collie sprawdziły się niegdyś w roli psów stróżujących- swoim donośnym szczekaniem potrafiły odstraszyć groźne zwierzęta, Psy gończe i posokowce zaś pracują w terenie przede wszystkim głosem – modulują go w zależności od tego czy zwierzyna jest blisko czy daleko… Jak widać trudno jest znaleźć psa, który nie szczeka! Poza Basenji, który miauczy – jodłuje nie psa, który by nie szczekał!
Dlaczego pies szczeka – potrzeby fizyczne
Poprzez szczekanie psy informują o swoich potrzebach. Pies może stać się problematycznym szczekaczem z powodu niewystarczającego wysiłku – stłumiona energia psa jest uwalniana przez szczekanie.
Dlaczego pies szczeka – potrzeba emocjonalna
Pies jest znudzony, podekscytowany lub niespokojny. Może to być sposób na komunikację między psami, albo zachowanie kompulsywne wynikające z niezaspokojenia psich potrzeb rozrywki: węszenie, kopanie, gryzienie, żucie, aport, bieganie, zabawa w polowanie np na szarpaku.
Jeśli pies przebywa przez dłuższy czas na łańcuchu, albo w zamkniętym pomieszczeniu, klatce, będzie szczekać. Dodatkowo pies, który żyje na zewnątrz domu jest stale pobudzany przez takie czynniki jak: szczekanie innych psów, przejeżdżające samochody, syreny, burze itp.)
O czym należy pamiętać?
Psy poprzez szczekanie nauczyły się komunikować i wyrażać swoje emocje, nie można im całkowicie tego zabronić. Jednak mądry właściciel może nauczyć psa kontrolowania swoich emocji. W kolejnym artykule przedstawimy sposób na głośnego psa.
