Zabawki dla psa – zapewnienie prawidłowego rozwoju czworonoga
Czy zabawki dla psa to tylko niepotrzebne gadżety? Zastanówmy się chwilę nad istotą relacji między psem i człowiekiem.
Pies jest żywym stworzeniem, posiadającym swoje nawyki i tryb życia. Posiada też on swoje potrzeby i określone zachowania. Od czasu swoich urodzin, przechodzi przez różne etapy życia. Najpierw jest okres szczenięcy, później dorastanie, wiek dorosły i psia jesień życia. Na każdym etapie życia, pies potrzebuje określonych elementów do swego rozwoju.
Historyczna rola człowieka – opiekuna
Poprzez udomowienie przez człowieka, charakter psa nabył wraz z ewolucją, swoistych cech. Człowiek dzięki swoim działaniom, poprzez przyjęcie psa do swojego domostwa, jako przyjaciela, jest za niego w pewien sposób odpowiedzialny. Wiadomo, że pies sam sobie nie zapewni rozwoju na wyższym etapie edukacyjnym, ponieważ nie jest w stanie tego zrobić.
Tutaj właśnie zaczyna się rola człowieka – opiekuna. Jako istota wykształcona i wrażliwa, człowiek dąży do zaspokojenia potrzeb swojego pupila, a także przekazuje mu w pewnym zakresie wiedzę i uczy określonych zachowań.
Zabawki dla psa, które wspierają jego rozwój
Psychologia życia psa
Tak docieramy do psychologicznych aspektów życia psa. Uczymy się wiele przez całe życie. Z nauk przyrodniczych, ale także historycznych, wiemy dzisiaj dużo o naturze psa. Wiemy, że psy przede wszystkim były w przeszłości łowcami zwierzyny. Między innymi tę cechę psów wykorzystywali ludzie, którzy udomawiali te zwierzęta. Potrzeba łowiecka w życiu psa jest pierwotnym instynktem, utkwionym głęboko w psich zwyczajach.
Zabawki dla psa mają wychodzić naprzeciw potrzebom rozwoju psa. Mają go edukować, być psychologicznym wsparciem, mają odprężać i redukować zachowania, które nie są przydatne i pożądane na obecnym etapie cywilizacyjnego przeobrażenia naszego świata.
Zmienne warunki przystosowawcze i środowiskowe
Niegdyś psie szczekanie było bardzo pożądanym przez człowieka zachowaniem. Ostrzegało przed obcymi ludźmi, gośćmi, przed zwierzętami czy innymi zagrożeniami. W ten sposób pies niejako odwdzięczał się właścicielowi za opiekę. Dzisiaj, gdy ludzie mieszkają ze swymi psami w mieście, ta niezwykła i kiedyś użyteczna, psia cecha, najzwyczajniej przeszkadza.
Podobnie dzieje się z instynktem łowieckim, dzięki któremu niektóre psy były przez wieki hodowane w jednym celu: pomagały ludziom w polowaniach. Dzisiaj, gdy idziemy z psem na spacer, a pies chce przekopywać trawniki przy drodze, jest to dla nas działanie bardzo niepożądane. Jeśli pies znajdzie w tej trawie coś, co wydaje mu się zdobyczą, zwykle nie można go od tego odciągnąć. Wtedy jego właściciel zamiera ze strachu, że pies zrobi sobie krzywdę – zatruje się bądź dostanie rozstroju żołądka.
Zamiast karać psa za robienie tego, co przychodzi mu naturalnie, znacznie lepiej zainwestować w zabawki dla psa, które pozwolą zaspokoić jego potrzeby.
ODPOWIEDNIA ZABAWKA DLA PSA
Aby zredukować takie zachowania, zaspokoić potrzeby wynikające z psiej natury, dobrze jest zastanowić się właśnie nad odpowiednią zabawką dla psa. Jak można dostrzec, sprawa nie wydaje się już teraz zwykłą fanaberią, a przybiera postać doskonałego rozwiązania problemów zachowawczych, zdrowotnych i wychowawczych.
gryzaki – mogą występować jako tzw. kongi, w które można schować dowolny psi smakołyk, a pies, wydobywając przez otwór w gryzaku jedzenie, zaspokaja swój instynkt łowiecki;
zabawki piszczące, gumowe i pluszowe – uwielbiane przez psy zabawki w różnych formach i wielkościach;
aporty, dyski, frisbee – zabawki zachęcające psy do aktywności fizycznej i treningu;
pluszaki – przytulanki dla psów;
klikery – narzędzia pomagające w tresurze psa: zawsze, kiedy pies usłyszy klikniecie, właściciel lub trener powinien dać mu nagrodę;
gwizdki – służą, podobnie jak klikery, do celów tresury i wychowania psa;
zabawki dla szczeniąt – należą do nich odpowiedniej wielkości gryzaki, pluszaki i innego typu zabawki.
Zabawki dla psa – zapewnienie prawidłowego rozwoju czworonoga
Gdzie głaskać kota? Wskazówki dla każdego kociarza
Głaskanie to przyjemny moment zarówno dla opiekuna, jak i mruczącego przyjaciela. Okazuje się, że może być jeszcze milszy. Wystarczy, że odkryjesz, gdzie głaskać kota! Podpowiadamy, jakie miejsca należą do ulubionych większości mruczków.
Jakie witaminy dla psa wybrać? Suplementacja diety psa
Dbając codziennie o czworonoga, niejeden właściciel zastanawia się, czy należy włączyć do diety swego pupila, witaminy dla psa. Pies jest ssakiem i tak, jak inne ssaki, potrzebuje wszystkich witamin, aby zdrowo się rozwijać. Jak zauważyć brak witamin u psa i czym to grozi?
Co to są witaminy?
Witaminami nazywamy grupę organicznych związków chemicznych. Są one potrzebne do prawidłowego funkcjonowania każdego organizmu ssaków. Wyszczególniamy:
witaminy, które są rozpuszczalne w wodzie – witaminy B i C
oraz witaminy rozpuszczalne w tłuszczach – witaminy A, D, E i K.
Odkrycie pierwszej witaminy B1 (rok 1913) oraz nazwę tej grupy związków zawdzięczamy polskiemu biochemikowi – Kazimierzowi Funkowi.
Za co odpowiadają w organizmie poszczególne witaminy?
WITAMINA A Jest ważnym przeciwutleniaczem. Odpowiada za prawidłowe widzenie oraz rozwój kości. Jest niezbędna dla prawidłowego funkcjonowania przewodu oddechowego i pokarmowego, a także skóry.
WITAMINA B właściwie witaminy grupy B. Odpowiadają za wiele procesów zachodzących w organizmie takich, jak m.in. oddychanie komórkowe, wzrost, odporność, działanie układu nerwowego, krążenia i pokarmowego.
WITAMINA C Jest przeciwutleniaczem. Wzmacnia odporność, zęby i dziąsła, pomaga w gojeniu się ran i prawidłowym funkcjonowaniu tkanki łącznej. Zabija bakterie, które wywołują próchnicę.
WITAMINA D Odpowiada za prawidłowy wzrost, mineralizację zębów i kości.
WITAMINA E Jest przeciwutleniaczem. Wpływa na prawidłowy metabolizm mięśni oraz na krzepnięcie krwi. Oprócz tego zapobiega chorobom układu krążenia.
WITAMINA K Uczestniczy w procesach krzepnięcia krwi oraz w metabolizmie układu kostnego.
Za co odpowiadają w organizmie poszczególne witaminy?
Kiedy należy stosować w diecie pupila dodatkowe witaminy dla psa?
Witaminy dla psa pomagają uzupełniać niedobór niektórych związków w organizmie zwierzęcia. W żadnym wypadku nie powinny być jednak podawane bez konsultacji z weterynarzem. Za każdym razem, to właśnie weterynarz decyduje o tym, kiedy i w jaki sposób należy uzupełnić dietę czworonoga. Dietę czworonoga warto również uzupełniać w suplementy diety na kości i stawy dla psa.
Jeżeli pies jest karmiony dobrej jakości karmą, zazwyczaj otrzymuje wszystko, co jest mu potrzebne do prawidłowego funkcjonowania. Dobrze zbilansowana karma bowiem, zapewnia psom wszystkie niezbędne witaminy, mikroelementy i pierwiastki śladowe.
Z weterynarzem należy się skonsultować, jeśli zauważymy u psa niepokojące objawy.
Kiedy należy zgłosić się do weterynarza po poradę w sprawie stosowania dodatkowych witamin?
Pierwszą oznaką, że z psem coś dzieje się nie tak, jest wygląd jego sierści. Sierść pozbawiona połysku, przesuszona, nadmiernie wypadająca, to znak, że pies może odżywiać się nieprawidłowo.
Następnym sygnałem, mogącym informować o braku witamin, są problemy skórne.
Kłopoty ze wzrokiem, układem kostnym, trudności w nauce lub brak koncentracji także mogą być objawem niedoboru witamin.
Nadzwyczajny stan psa, jak ciąża, karmienie szczeniąt lub rekonwalescencja, to także powód do konsultacji z weterynarzem.
Poszczególne etapy życia, np. okres szczenięcy lub czas starzenia, również mogą być powodem wzmożonego zapotrzebowania na witaminy.
Nieodpowiednio zbilansowany posiłek taki, jak tania karma z marketu lub jedzenie przygotowywane w domu, mogą wymagać dodatkowej suplementacji witaminami.
Kiedy należy zgłosić się do weterynarza po poradę w sprawie stosowania dodatkowych witamin?
Jakie witaminy dla psa wybierać i jakie dawki stosować?
Pierwszą podstawową różnicą, pomiędzy organizmem człowieka i organizmem psa, jest odmienne pozyskiwanie witaminy C. Ludzie witaminę C muszą pobierać z pożywienia. Natomiast psy same syntetyzują ją w swoich organizmach w odpowiednich, potrzebnych ilościach.
Dla psów narażonych na stres oraz mających problemy z nauką i koncentracją, polecane są witaminy grupy B, szczególnie witamina B12.
Urazy i niektóre choroby są wyjątkową sytuacją, która może wymagać dodatkowego podawania witaminy C.
Grzybica, trudno gojące się rany i stany zapalne stawów to powód, by wspomóc organizm czworonoga dodatkową witaminą E.
Psim seniorom można podawać witaminy grupy B.
Dawkowanie witamin jest kwestią bardzo szczególną i poważną. Pamiętajmy, że witaminy można przedawkować. Dlatego zawsze należy konsultować podawane psu dawki z weterynarzem.
Osowiały apatyczny kot – co może oznaczać takie zachowanie?
Koty są bardzo wrażliwymi stworzeniami. Swojej wrażliwości jednak zwykle nie okazują na zewnątrz. Są zwierzętami bardzo introwertycznymi. Osowiały apatyczny kot może chcieć wskazać swojemu opiekunowi różne przyczyny pogorszenia swego stanu emocjonalnego. Najczęściej takie zachowanie kota może wskazywać na chorobę, ale nie tylko.
Nie musi to być choroba o podłożu fizycznym. Równie dobrze może to być choroba powodowana problemami psychicznymi. Kocia depresja to nie żart. Skoro takie dolegliwości dotykają nas, ludzi, dlaczego miałoby być inaczej ze zwierzętami, które u naszego boku spędzają swe życie. Czują nasze nastroje, widzą przejawy naszych emocji, zżywają się z nami i innymi zwierzętami.
Powody depresji u kota
Wielu właścicieli kotów może potwierdzić, że ich pupile wyczuwają każde ludzkie napięcie emocjonalne. Nawet takie, którego ludzie specjalnie nie okazują. Wszystkie problemy, jakie są przyczyną ludzkiego cierpienia, apatii, bądź stanów lękowych czy nerwowych, z łatwością mogą pośrednio wywołać takie same stany u kota. Pośrednio, ponieważ kot będzie odczuwał ludzkie emocje nimi wywołane. Dopiero te ludzkie emocje będą przyczyną podobnych stanów u kota.
Utrata osoby, z którą kot był związany lub też zwierzęcia, z którym razem mieszkał mogą być również przyczyną tego, że kot będzie osowiały i apatyczny. Kiedy dom opuści dziecko, ponieważ właśnie wyjeżdża na studia, a kot był z nim związany – może tak reagować.
Również problemy rodzinne domowników mogą być powodem apatii kota. Co ciekawe, nie zawsze kot musi okazywać to od razu. Czasem może minąć nawet kilka tygodni, zanim kot zacznie być, mówiąc po ludzku, smutny.
Powody depresji u kota
Jakie dodatkowe symptomy mogą oznaczać chorobę kota?
Osowiały apatyczny kot może też komunikować choroby ustrojowe. Jakie dodatkowe objawy powinny zaniepokoić właściciela kota?
Zmiany stanu sierści kota
Zły stan sierści zwierzęcia zwykle jest pierwszym symptomem choroby, jaki możemy zauważyć. Niepokoić powinna sierść matowa, łamliwa lub jej częściowy brak (czyli miejscowe łysienie). Wszelkie zmiany skórne, jak owrzodzenia czy strupy i zgrubienia również mogą być wynikiem choroby. Kiedy zauważymy zmiany w myciu się zwierzęcia – zaprzestanie lub wręcz przeciwnie wzmożenie mycia się, a także drapanie, powinno to być sygnałem alarmowym, że nie wszystko może być w porządku.
Objawami, które powinny zwrócić uwagę opiekuna są m.in. łzawienie, wrażliwość na światło, zmiana barwy oka, różnego rodzaju wycieki z oczu, zaburzenia widzenia.
Stany chorobowe uszu i nosa
Wszelkie drapania i tarcie uszami przez kota powinno nas niepokoić. Podobnie jak opuchnięte małżowiny lub złogi woskowiny czy niepokojące wycieki. Nos kota powinien budzić obawę właściciela, gdy jest suchy, bądź wydzielają się z niego płyny. Nadmierne kichanie również może być objawem choroby.
Waga i zachowanie kota
Utrata lub przybycie na wadze może oznaczać nieprawidłowości w rozwoju kota. Dobrze jest regularnie ważyć kota, aby kontrolować jego wagę i w odpowiednim momencie zareagować. Częstotliwość ważenia może wynosić np. raz lub dwa razy na miesiąc. Niepokojącymi zachowaniami natomiast może być unikanie domowników, agresja, nadmierna aktywność, czy wręcz przeciwnie senność.
Nieprawidłowy stan jamy ustnej i układu pokarmowego
Stany chorobowe dziąseł i zębów, owrzodzenia, nieprzyjemny zapach, ślinienie się czy trudności w jedzeniu powinny zwrócić uwagę właściciela kota. Gdy zauważymy, że kot nie chce jeść to również powinno nas to zaalarmować i skłonić do baczniejszej obserwacji kota. Także takie objawy, jak wymioty, trudności z wypróżnianiem czy biegunka mogą świadczyć o chorobie kota.
Trudności z oddychaniem, stany chorobowe dróg oddechowych
W tym przypadku należy zwrócić uwagę na takie symptomy chorobowe, jak kichanie, kaszel, zadyszki, świsty i szmery. Niepokój powinno budzić też oddychanie z otwartym pyskiem.
Stany chorobowe, mogące wskazywać na problemy z układem nerwowym, mięśniowym i kostnym kota
Gdy tylko zauważymy drgawki u kota lub awersję do dotykania, może to zwiastować chorobę. Także wszelkiego rodzaju opuchlizny, bądź problemy z chodzeniem mogą być przyczyną potrzebnej wizyty u weterynarza.
Jakie dodatkowe symptomy mogą oznaczać chorobę kota?
Kastracja a sterylizacja – czym się różni? Co będzie lepsze dla psa?
Kastracja a sterylizacja to dwa różne zabiegi, choć terminy te są stosowane zamiennie. Jest to jednak błędna praktyka. Dowiedz się, na czym polega kastracja psa i suki oraz jakie niesie za sobą zalety. Czy jest lepsza od sterylizacji?
Psy kaszlą w dość charakterystyczny sposób. Nie przypominają one ludzkiego kaszlenia a raczej gwałtowne wydychanie powietrza, przypominające albo głębokie chrząknięcie albo chrapliwe wydechy podczas których cały pies wygina szyje oraz pochyla głowę. Zazwyczaj towarzyszy im charakterystyczny dźwięki związany z ułożeniem tchawicy. W zależności od etiologii, mogą mu też towarzyszyć wymioty, stałe dyszenie czy przyspieszenie oddechu. Przyczyny kaszlu u psa?
Przyczyny kaszlu u psa?
Kaszel u psów może wynikać ze zwykłego przeziębienia, choć nie jest to zawsze prawdą. Zdarza się, że jest to oznaka poważniejszych schorzeń, mogących nawet zagrażać życiu czy zdrowiu psa. Do najpopularniejszych przyczyn kaszlu u psa należą:
• Przeziębienia oraz infekcje górnych dróg oddechowych. • Choroba zwana kaszlem kenelowym. • Reakcje alergiczne – Alergie to nie tylko specjalność ludzi, ale występują również u naszych pupili. U psów kaszel alergiczny najczęściej wiąże się z narastającymi trudnościami w oddychaniu, dlatego jeśli zauważymy kaszel u psa w nowym miejscu po zjedzeniu czegoś nowego, musimy niezwłocznie zgłosić się do weterynarza. • Zakażenie pasożytnicze – Pasożyty mogą wywoływać okresowe ataki kaszlu, które pasożyt wykorzystuje w swoim cyklu rozrodczym. By wyeliminować tą możliwość weterynarz musi zbadać jego kał.
Czym jest kaszel kenelowy u psa oraz jak go rozpoznać?
Kaszel kenelowy to specyficzna choroba występująca wyłącznie u psów. Wywoływana jest głównie przez adenowirusy psów typu 2 (CAV-2), wirusów parainfluenzy (CpiV) bądź bakterie Bordatella bronchiseptica. Objawia się kaszlem nasilającym się po wysiłku oraz karmieniu. Pies odczuwa ból w gardle za każdym razem kiedy przełyka, dlatego mogą pojawiać się też odruchy wymiotne, krztuszenie się czy ciągłe przełykanie śliny. Jest to schorzenie o charakterze przewlekłym trwające czasami wiele tygodni. Teoretycznie nie jest to choroba groźna dla życia psów, chyba że cierpią one na inne problemy z układem oddechowy, krążenia czy immunologicznym. Niemniej zaniedbanie leczenia kaszlu kenelowego prowadzi do zapalenia oskrzeli, które już jest groźne dla psa.
Jakie są inne groźne przyczyny kaszlu u psa?
Z rzadszych powodów kaszlu, które jednak są znacznie bardziej niepokojące, należy wymienić: zapadanie się fragmentu tchawicy, kaszel wsteczny u psa oraz problemy układu sercowo-naczyniowego. Zapadanie się tchawicy wynika z wad w budowie i podobnie jak kaszel kenelowy pojawia się po silnym wysiłku. Kaszel wsteczny objawia się nietypowym, nagłym „niedokończonym kichaniem”, gdzie pies napadowymi i szybkimi wdechami zasysa powietrze jednak wcale go nie wydycha. Ostatnia z możliwości to problemy sercowo-naczyniowe, i bywa nazywany kaszlem sercowym – kaszel pojawia się w momentach nadmiernej ekscytacji, dużego wysiłku albo w sytuacjach odwrotnych, kiedy serca zwalnia (na przykład w nocy w czasie snu). Wszystkie trzy przypadłości prowadzą do nagłych omdleń i wymagają interwencji weterynarza.
BARF to skrót od anglojęzycznego zwrotu „Biologically Appropriate Raw Food”, czyli „biologicznie adekwatny, surowy pokarm”. Innymi słowy, surowe posiłki, skomponowane pod wymaganie twojego czworonoga. Jest to niezwykle popularna dieta zdobywająca uznanie na cały świecie. Jednak jak przestawić psa na dietę BARF?
Dlaczego warto przestawić psa na dietę BARF
Może zacznijmy od tego po co w ogóle to robić. Po pierwsze dieta ta eliminuje wszelkie problemy trawienne. Psy mają wyjątkowo krótkie przewody pokarmowe więc ciężkostrawne, mocno przetworzone posiłki mocno obciążają ich układ trawienny. Po drugie dieta ta naturalnie eliminuje problemy z płytką nazębna. Po trzecie wszelkie problemy z suplementacją również znikają – w końcu wynikają one z braków elementów, które normalnie znajdują się w diecie psów. Także wracając do tego co jadły pierwotnie, wszelkie braki znikają. Ostatnim niemniej ważnym powodem jest to, że zawsze wiesz co dokładnie znajduje się w posiłkach. Choć można znaleźć wiele chlubnych wyjątków, niektórzy producenci wprowadzają do gotowych karm niezdrowe dla psów produkty zbożowe aby zaoszczędzić na droższych białkach odzwierzęcych. Niejedna karma ma w składzie także konserwanty, barwniki oraz bardziej lub mniej dyskusyjne polepszacze smaku.
Kroki przy przestawianiu psa na dietę BARF
Tak jak przy każdej zmianie diety, najważniejsza jest tutaj stopniowa zmiana. Istotna jest też obecna dieta naszego psa – jeśli do tej pory jadł jedynie gotową, suchą karmę, będziemy musieli wykazać się cierpliwością, a jeśli przeważała karma mokra, zajmie to nam znacznie mniej czasu. W obu przypadkach należy bardzo powoli urozmaicić posiłki psa surowym mięsem. Najlepiej najlepiej w postaci drobnej przekąski po posiłku, i to tylko jednym. Następnie odrobinę zmniejszać ilość suchej a zwiększać ilość „przekąski”, przy czym cały czas monitorujemy stan psa – w przypadku wszelkich problemów trawiennych, braku apetytu czy dziwnego kału wstrzymać się ze zmianą diety aż do ustania objawów. W ten sposób zmieniamy najpierw jeden z posiłków, a dopiero potem zabieramy się za kolejne. Jednocześnie kiedy pies przywyknie do surowego mięsa w jednym posiłku, zaczynamy wprowadzać mięsne kości, na początku w formie sproszkowanej. Następnie są warzywa i owoce, przy czym należy pamiętać aby między posiłkiem owocowo-warzywnym a mięsnym było nie mniej niż 5 godzin przerwy. Po przyzwyczajeniu psa do trzech posiłków BARF każdego dnia, należy zacząć sprawdzać odpowiednie kompozycje – nie każda mieszanka BARF będzie odpowiednia dla każdego psa, dlatego musimy ją dostosować do wymagań oraz smaku naszego pupila.
Czy Wasze koty również uwielbiają obserwować świat z wysoka? Patrzeć na Was szukających kota w każdym zakamarku domu, kiedy on siedzi czubku tej szafy w salonie? Wbrew pozorom, nie wynika to z kociego ego czy chęci patrzenia na innych z góry. Lub przynajmniej nie tylko z tego. Dlaczego koty lubią wchodzić wysoko?
Koty uwielbiają wchodzić wysoko… ale dlaczego?
Wszystko za sprawą ich instynktów. Koty naturalnie czują się znacznie bezpieczniej kiedy są wysoko. Ich przodkowie w ten właśnie sposób radzili sobie w naturze – wyższe stanowiska na drzewach czy skarpach, dają lepszy widok na okolicę. A to u średniej wielkości drapieżnika ma tylko zalety. Z takiej perspektywy łatwiej zobaczyć potencjalny obiad, biegający właśnie w oddali na łące, jak również drapieżnika większego od kota, którego ten wolałby uniknąć. Znowu wiele większych i znacznie cięższych drapieżników może mieć problem z szybką wspinaczką, także jest to również dobre miejsce na bezpieczną drzemkę. Zresztą poza instynktem koty mają szereg predyspozycji do takiego zachowania – doskonałe poczucie równowagi, wibrysy na ciele umożliwiające orientacje na drzewach, chwytne pazury oraz idealne umięśnienie do oddawania długich skoków.
Wysokości to też prosty trik na uatrakcyjnienie mieszkania
Zasadniczo z kocimi instynktami ciężko się walczy. Dlatego zamiast próbować je zwalczyć, może lepiej je wykorzystać na naszą korzyść? Jeśli sami stworzymy im miejsca na wspinaczkę oraz popołudniowe drzemki właśnie gdzieś wysoko w mieszkaniu, kot odpuści sobie ciągłe wspinaczki na nasze ulubione meble. Idealne w tym celu są kocie drzewka, „podniebne domki” czy specjalne kocie półki. Wszytko to uatrakcyjni naszemu mruczkowi mieszkanie a nam kilka zmartwień z głowy.
Jeśli jednak nie chcemy decydować się na takie rozwiązania, warto też pomyśleć o dostosowaniu mieszkania by lepiej wykorzystać rzeczy które w nim mamy – zdjąć zbędne (lub cenne) przedmioty z lodówek i szafek, wstawić koło nich kilka pudełek ułatwiających wspinaczkę … i tyle. Kot z pewnością ucieszy się z takich zmian.
A czy każdy kot uwielbia wysokości?
Jak zawsze w przypadku kotów – nic nie jest pewne. Charakter naszego mruczka oraz jego doświadczenia życiowe mogą mocno wpływać na to jak silnie rozwinie się instynkt wspinania się. Dlatego lepiej traktować wszystkie te powyższe rady jako wskazówki niż niepodważalne fakty. Co więcej istnieją rasy, którym znacznie bliżej jest do podłogowego lenistwa niż wysokości. Są to między innymi koty egzotyczne, brytyjczyki, munchkiny czy persy. Znowu ten instynkt jest wyjątkowo silny u kotów rosyjskich, bengalski, devonów rexów, main coone czy burmille. Warto mieć to na uwadze wybierają te rasy.
Wzajemne relacje pies-człowiek są dużo prostsze, gdy w naszym domu pojawia się szczeniak, ponieważ budujemy je niejako od nowa, zaczynając od czystej karty. Dorosły pies a tym bardziej pies ze schroniska ma już doświadczenia w relacjach z ludźmi i niestety nie są to najczęściej dobre doświadczenia. Jak zaprzyjaźnić się z adoptowanym psem?
Adopcja psa ze schroniska jest niewątpliwie aktem dobrej woli, odruchem serca czyli decyzją emocjonalną. Wprowadźmy więc odrobinę racjonalnego myślenia do tego procesu.
Zanim zabierzesz psa do domu
Takie psy najczęściej niosą w swej pamięci przykry bagaż złych doświadczeń i to one właśnie mogą rzutować na nasze wzajemne relacje. Jeśli pies był bity, nie powinniśmy przy nim wykonywać gwałtownych ruchów lub podnosić głosu itd. Zanim zabierzemy psa do domu dowiedzmy się czegoś o nim od dotychczasowych, schroniskowych opiekunów. Z pewnością chętnie opowiedzą nam nie tylko o tym co pies lubi jeść i robić, ale też czego się boi lub co go może rozdrażnić i dlaczego. Warto dowiedzieć, czy pies którego wprowadzamy do domu akceptuje obecność dzieci oraz inne zwierzęta. Zanim zdecydujemy się na adopcje odwiedźmy psa kilka razy w schronisku, zabierzmy go na kilka spacerów i sprawdźmy, czy jesteśmy w stanie zaprzyjaźnić się ze sobą.
Pamiętajmy, że jeśli nie poradzimy sobie z adoptowanym psem, będzie musiał wrócić do schroniska. Tym samym zamiast zrobić dobry uczynek, zrobimy psu krzywdę!
Kilka rad jak postępować z psem którego właśnie adoptowaliśmy ze schroniska:
Nie przewoź psa samochodem, tramwajem itd.
Nagłe przeniesienie psa z jednego zamkniętego pomieszczenia(schroniskowej klatki) do drugiego(samochód dla psa to też klatka) o nowym, nieznanym zapachu, może być szokiem. Lepiej po wyjściu ze schroniska idźcie na długi spacer a gdy pies uspokoi się, będzie już odstresowany i przekona się, że nie dzieje się nic złego możecie poznawać nowy dom.
Pozwól mu poznać nowy dom
Pies poznaje świat przy pomocy zapachów, nic więc dziwnego, że zaraz po przekroczeniu progu mieszkania zacznie węszyć. Pozwól psu „rozejrzeć się” i poznać każdy kont nowego mieszkania, bo to da mu poczucie bezpieczeństwa. Niech nie szokuje cię obwąchiwanie domowników, sprzętów i mebli.
Nie kąp psa od razu
Odczekaj kilka dni, pozwól by przekonał się do ciebie i zaufał ci.
fot. Pieskograf
Pozwól mu odnaleźć się w nowej sytuacji
Zwierzęta stosunkowo szybko przystosowują się do nowej sytuacji, ale mimo wszystko może to trwać 2-3 dni a w niektórych przypadkach nawet trochę dłużej. Pies może czuć się niepewnie, chować się przed nami, zachowywać się nieufnie.
Własny bezpieczny kąt
Pies od początku powinien mieć własne legowisko, które najlepiej żeby było usytuowane w spokojnym, odosobnionym miejscu. To ma być azyl, w którym nikt go nie będzie niepokoił. To samo dotyczy misek z wodą i jedzeniem. Zadbajmy o to by nikt psu nie przeszkadzał przy jedzeniu a zwłaszcza nie zabierał ich i nie przesuwał w trakcie. Pies może to odebrać jako akt agresji.
Zasady i konsekwencja
Od samego początku ustalmy zasady i w sposób zdecydowany acz łagodny i konsekwentny starajmy się je wyegzekwować.
Szczeniak, którego nie wychowamy i pozostawiony samemu sobie, na pewno będzie nam sprawiał kłopoty. Wszystko przez to, że nie wychowując zwierzęcia nie dostarczamy mu informacji, które z jego zachowań są dobre, a które naganne. Wielu opiekunów psów błędnie utożsamia wychowanie z tresurą. Tymczasem spokojne, konsekwentne i stanowcze podejście do zwierzęcia to podstawa. Pies – najczęstsze błędy wychowawcze, dowiedz się jakie są i ich nie popełniaj.
Wzmocnienie pozytywne bez negatywnego
Zarówno psiego, jak i ludzkiego dziecka nie da się wychować bez kar, stosując jedynie nagrody. Problem w niewłaściwej interpretacji wzmocnienia negatywnego. Zbyt często kara kojarzona jest jedynie z biciem. Tymczasem wzmocnienie negatywne może mieć rożne formy. Już brak nagrody stanowi dla niektórych karę. Karą może być odesłanie psa na posłanie, odebranie zabawki czy odmowa głaskania. Warunkiem bezwzględnym jest tu jednak konsekwencja.
Zakaz bez przekierowania
To bodaj najczęściej popełniany błąd wychowawczy. Jeśli przerywamy stwierdzeniem „nie wolno” jakiś rodzaj niepożądanej reakcji, powinniśmy mu dać wskazówkę „jak wolno” mu postępować. Na przykład: nie wolno pozwalać na to, by pies gryzł nas, nawet w formie zabawy, ale zakazując mu tego, jednocześnie dajmy zwierzęciu zabawkę, którą wolno mu gryźć.
Pies nie rozumie o czym mówisz
Większość właścicieli psów wychodzi z założenia, że zwierze rozumie co się do niego mówi. To podstawowy i powszechnie popełniany błąd. Pies musi się nauczyć znaczenia słów, które do niego wypowiadamy. Jeśli oczekujemy, by pies nie skakał na nas lub gości przychodzących do domu nie wystarczy powiedzieć mu „nie skacz”. Pokażmy psu co ta komenda znaczy, „jak” ma ją wykonać i nagradzajmy, gdy pies zachowa się tak, jak od niego oczekujemy.
Brak konsekwencji i stanowczości
Wychowanie to proces. Pies uczy się cały czas. Nie można zrobić sobie przerwy od wychowania czy zdobywania doświadczeń życiowych. Stąd my jako opiekunowie i wychowawcy, nie możemy sobie zrobić urlopu od nagradzania czy stosowania wzmocnień negatywnych tych zachowań, które są niepożądane. Jeśli raz pozwalamy psu na leżenie na kanapie a innym razem ganimy go za to samo, nie oczekujmy, że pies zrozumie o co nam chodzi. To samo dotyczy motywacji, czyli stosowania kar i nagród.
Odroczona socjalizacja
Jak już wspominaliśmy, wychowanie to proces i nie można go odłożyć na później. Tymczasem wielu właścicieli psów nie zabiera szczeniąt na spacer, „bo maluch jeszcze nie umie chodzić przy nodze”. Jeśli nie będzie się uczył, to się nie nauczy. To samo, jeśli pozbawimy psa kontaktów z innymi z psami, nie oczekujmy, że będzie umiał z nimi bezkonfliktowo współżyć. Wiele reakcji wynika wprost z braku doświadczeń a co za tym idzie, lęku. Psy, które na co dzień spotykają innych ludzi, dzieci, zwierzęta nie boją się ich i zachowują się spokojnie.
Procedura adopcji może wydawać się zanadto rozbudowanym i przez to skomplikowanym procesem. Zdarzają się nawet opinie, że to właśnie ona odstrasza wielu ludzi, którzy chcieli by wziąć zwierzaka do domu. Problem w tym, że procedura adopcyjna właśnie w tym celu została opracowana. Ma ostudzić zapał tych, którzy zakochują się w zwierzaku na chwilę, by porzucić go przy pierwszym problemie, jaki się pojawi. Co zrobić by wziąć zwierzaka ze schroniska?
Adopcja zwierzaka ze schroniska krok po kroku:
Wybierz zwierzaka
Większość schronisk ma swoje strony w internecie, tam bez trudu znajdziecie galerię zdjęć kotów i psów, które aktualnie przebywają w schronisku, wraz z opowieściami o ich losach. Można też podjechać bezpośrednio do schroniska i poprosić o oprowadzenie po nim. Jeśli zwierzaka, który przypadł nam do serca nie ma w schronisku a przebywa on na przykład w domu tymczasowym, trzeba będzie umówić się z ludźmi, którzy przyprowadzą go na spotkanie. Jeszcze lepiej zgłosić się jako wolontariusz, który wyprowadza zwierzaki na spacer. To najlepszy sposób na wzajemne poznanie się i sprawdzenie czy pasuje cie do siebie.
Ankieta przedadopcyjna
Procedura adopcyjna poprzedzona jest koniecznością wypełnienia ankiety/formularza z pytaniami, które mają potencjalnym właścicielom zwierzaka uświadomić, jakie czekają ich wydatki, praca oraz jakie mogą się zdarzyć problemy. Formularze przed adopcyjne są tak skonstruowane, że pozwalają dostosować charakter zwierzęcia do trybu życia, warunków socjalnych, temperamentu czy oczekiwań osoby, która decyduje się na adopcję.
Pierwszy kontakt
Taka ankieta trafia następnie do doradcy adopcyjnego, który wyszukuje odpowiednie dla nas zwierzę i wreszcie możemy się spotkać. Początkowo w schronisku lub w domu tymczasowym, przy asyście pracowników. Pamiętajmy, że to świetna okazja by dowiedzieć się od opiekunów psa lub kota, którego chcemy adoptować co lubi jeść, jakie ma zwyczaje i charakter, na co powinniśmy zwrócić uwagę i czego się wystrzegać. Pierwszy kontakt ze zwierzęciem jest niezwykle ważny, bo to w tym momencie nawiązuje się więź emocjonalna. Warto więc zabrać ze sobą smakołyki dla psa lub kota, by łatwiej przełamać pierwsze lody.
Umowa adopcyjna
Jeśli uznamy, że obie strony są w stanie się polubić nawzajem i chcą ze sobą zamieszkać, kolejnym krokiem jest podpisanie umowy adopcyjnej. Warto zdawać sobie sprawę, że umowa adopcyjna to nie tylko zobowiązanie ze strony osoby, która bierze zwierzaka do domu. Dobre schroniska oferują często pomoc specjalistyczną weterynarzy, czy behawiorystów w pierwszym okresie przystosowywania się zwierzaka do nowych warunków a ten może trwać nawet rok.
Litość, żal, wzruszenie na widok biedaków zamkniętych w schroniskowych klatkach – to wszystko piękne odruchy serca. Jednak postanowienie o adopcji powinno być podyktowane czymś więcej, niż chwilowym zauroczeniem. Dlatego nie zrażajmy się i nie denerwujmy, gdy pracownik schroniska prosi nas o wypełnienie kolejnego formularza czy ankiety lub proponuje nam inne zwierzę niż to które my wybraliśmy. Rozmawiajmy z nim, stawiajmy sprawę jasno. Tym ludziom chodzi o dobro zwierzęcia. Po tym co te zwierzaki przeszły, chcą mieć pewność, że trafiają do dobrego domu.
Czy psa lub kota można leczyć ziołami?
Zioła w profilaktyce i leczeniu stosowane są od lat. Jednak ostatnio przeżywają prawdziwy renesans popularności. Kuracje ziołowe cenione są za to, że nie wywołują skutków ubocznych. Jednak czy psa lub kota można leczyć ziołami? Jakie kuracje ziołowe mogą okazać się skuteczne w leczeniu psa lub kota a który lepiej nie używać?
Kiedy sięgać po zioła?
Na pewno leki tradycyjne szybciej i skuteczniej złagodzą ból. Nie odradzamy też stosowania antybiotyków tam, gdzie ewidentnie w grę wchodzi walka z infekcją bakteryjną. Jednak zarówno lekarze, jak i weterynarze zbyt często i zbyt chętnie sięgają po nie tam, gdzie antybiotyki są naprawdę zbędne i co ważniejsze, absolutnie nieskuteczne, czyli w przypadku chorób wywołanych wirusami. Warto podkreślać wyraźnie, antybiotyki nie działają na wirusy. One mogą jedynie uchronić organizm przed powikłaniami bakteryjnymi, które atakują osłabiony organizm. W walce z wirusami dużo lepiej sprawdzą się zioła. Kuracje ziołowe są też niezwykle skutecznym sposobem radzenia sobie z drobnymi dolegliwościami, jak mięta na problemy żołądkowe i niestrawność czy szałwia, rumianek czy świetlik na stany zapalne skóry czy oczu. Od wielu pokoleń osoby chore na nerki znajdują ukojenie w kompozycji ziół znanej jako preparat fitolizyna. Zioła wzmacniają odporność, przywracają prawidłowe funkcjonowanie organizmu i stabilizują go.
Które zioła można stosować w leczeniu psów i kotów?
Najprościej mówiąc wszystkie, które stosujemy w leczeniu ludzi. Problem jest ustalenie dawki, którą można podać zwierzakowi, ponieważ nie ma specjalistów zielarzy, którzy zajmowaliby się leczeniem kotów i psów.
Jednak z pełną odpowiedzialnością można polecić stosowanie tak popularnych i powszechnie występujących ziół, jak:
• mięta, tymianek, bazylia czy rozmaryn, czyli typowych ziół przyprawowych w leczeniu niestrawności u naszych zwierząt domowych
• koper i anyż to skuteczne lekarstwo na wzdęcia, także u psów i kotów
• szałwia, tymianek, nagietek, czarnuszka czy rumianek to zioła, którymi możemy leczyć stany zapalne skóry czy infekcje drobnych ran – zwłaszcza w fazie początkowej
• skrzyp, nasiona lnu (olej lniany) nasiona czarnuszki (olej z czarnuszki) – wspomagają gojenie ran, poprawią kondycję skóry i można je stosować w leczeniu problemów dermatologicznych o różnym (niegrzybiczym podłożu)
• sproszkowane liście chryzantem są od lat stosowanym przez medycynę ludową środkiem owadobójczym – w połączeniu ze sproszkowanym kłączem tataraku tworzy preparat stosowany na pchły i kleszcze
• ocet jabłkowy oraz sproszkowany czosnek i gorzknik kanadyjski wchodzą w skład zawiesiny, którą smaruje się psy i koty w miejscach zakażonych nużycą
Czym różnią się zioła od leków farmaceutycznych?
Medycyna konwencjonalna przyzwyczaiła nas do tego, że leczenie ma przynosić szybki efekt. Współczesne preparaty farmaceutyczne w kilkadziesiąt minut usuwają ból, gorączkę czy hamują katar. Problem w tym, że te leki tak naprawdę usuwają jedynie objawy choroby, zbyt często pomijając a nawet ignorując ich przyczynę. Kuracje ziołowe są inne. Czasem na efekt ich działania przyjdzie nam poczekać kilka dni, ale w zamian za cierpliwość możemy pozbyć się choroby skutecznie i na długo. Jednak to nie prawda, że zioła są bezpieczne i nie wywołują skutków ubocznych ponieważ preparaty naturalne zawierają substancje aktywne. Skoro leczą to mogą też szkodzić. Każdy lek – zarówno ten stworzony przez naturę, ziołowy czy wyprodukowany w laboratoriach farmaceutycznych należy stosować rozsądnie i po konsultacji ze specjalistą.
