Jakie witaminy dla kota są podstawą jego prawidłowego rozwoju?
Czy nasz kot potrzebuje dodatkowej suplementacji diety? A jeśli tak, to jakie witaminy dla kota powinniśmy zastosować?
Kot, jak każdy inny ssak, niewątpliwie potrzebuje witamin do prawidłowego wzrostu, rozwoju i funkcjonowania.
Jakimi związkami są witaminy?
Witaminy są związkami organicznymi. Zostały odkryte w 1913 r. przez polskiego biochemika – Kazimierza Funka. On też jest autorem nazwy tych związków.
Witaminy dla kota, jak też dla innych ssaków, możemy podzielić na dwie grupy:
witaminy B i C – te witaminy rozpuszczają się w wodzie
oraz witaminy A, D, E i K – te witaminy rozpuszczają się w tłuszczach.
Jakie suplementy i witaminy dla kota wybrać i jak je stosować?
Jakie procesy w organizmie zależą od prawidłowego poziomu witamin?
Od WITAMINY A zależą prawidłowy rozwój kości i prawidłowe widzenie, a także funkcjonowanie przewodu oddechowego, skóry oraz przewodu pokarmowego. Witamina A jest także przeciwutleniaczem.
Od GRUPY WITAMIN B zależą m.in. prawidłowy wzrost, odporność organizmu, oddychanie komórkowe, działanie układu pokarmowego, nerwowego i krążenia.
Silny przeciwutleniacz:WITAMINA C odpowiada za prawidłowe gojenie się ran i funkcjonowanie tkanki łącznej. Dzięki jej obecności w organizmie, wzmacnia się odporność, dziąsła i zęby, a bakterie, wywołujące próchnicę, ulegają zniszczeniu.
Od WITAMINY D zależy prawidłowy wzrost oraz mineralizacja kości i zębów.
Od kolejnego przeciwutleniacza – WITAMINY E – zależy prawidłowy metabolizm mięśni, a oprócz tego proces krzepnięcia krwi i zapobieganie chorobom układu krążenia.
WITAMINA K odpowiada za prawidłowy przebieg procesów, związanych z krzepnięciem krwi oraz z metabolizmem układu kostnego.
Czy nasz kot potrzebuje dodatkowej suplementacji diety?
Kiedy można stosować dodatkowe witaminy dla kota?
Dodatkowe witaminy dla kota mogą pomóc w uzupełnieniu niedoboru witamin w organizmie czworonoga. O potrzebie podawania suplementów dla kota za każdym razem musi zdecydować weterynarz. Kiedy zauważymy symptomy, informujące o możliwym niedoborze witamin, pozwólmy, by przebadał on kota i ustalił prawidłowe leczenie.
Kiedy podajemy kotu zdrową i odpowiednio zbilansowaną karmę, zazwyczaj kot otrzymuje wszystkie niezbędne elementy, które są potrzebne do normalnego funkcjonowania. Karma, zawierająca mięso i produkty pochodzenia zwierzęcego, bez dodatków zbóż, powinna zapewnić kotu wszystkie niezbędne witaminy i składniki mineralne. Ważne jest właśnie, by pochodziły one z mięsa, gdyż tych roślinnych, kot prawie nie trawi.
Każde niepokojące objawy, które mogą, ale nie muszą, być skutkiem niedoboru witamin, powinniśmy skonsultować z weterynarzem.
Jakie objawy mogą świadczyć, że należy stosować dodatkowe witaminy? Kiedy zgłosić się do weterynarza?
Zły stan sierści, brak połysku i zanadto wypadające włosy, są oznaką możliwego złego stanu zdrowia u wszystkich zwierząt. Takie symptomy mogą oznaczać niedobór witamin także u kota.
Problemy dermatologiczne, stany zapalne i infekcje skóry to kolejny możliwy skutek braku witamin.
Niepożądane stany behawioralne, odznaczające się lękliwością, depresją czy niepokojem oraz stres, również mogą wymagać suplementacji diety.
Nieodpowiednia karma, karmienie domowym, nieodpowiednio zbilansowanym jedzeniem, to następna możliwa przyczyna konieczności dodatkowego stosowania suplementów dla kota.
Witamin mogą potrzebować także koty, pozostające w szczególnym okresie życia. Stanem takim, może być ciąża, karmienie małych, czy też czas rekonwalescencji po chorobie lub operacji.
Koty u progu życia lub wręcz przeciwnie, u jego końca, również mogą mieć zwiększone zapotrzebowanie na witaminy. Wtedy nawet prawidłowo zbilansowany posiłek, może im dostarczać ich za mało.
Kot, jak każdy inny ssak, niewątpliwie potrzebuje witamin do prawidłowego wzrostu, rozwoju i funkcjonowania.
Jakie witaminy dla kota są odpowiednie i jak je dawkować?
Odpowiednie stany chorobowe mogą wskazywać na niedobór pewnych witamin. Jak możemy sklasyfikować takie stany?
Problemy ze wzrokiem oraz stany chorobowe skóry mogą wskazywać na niedobór witaminy A.
Brak apetytu i osłabienie, anemia to skutek braku witamin z grupy B.
Nieprawidłowe działanie układu pokarmowego i problemy z mięśniami mogą być oznaką braku witaminy E.
Pamiętajmy, że dawkowanie witamin oraz ich rodzaj może określić tylko weterynarz. Nie wolno samemu podawać kotu witamin, gdyż można je przedawkować.
Zabawki dla psa – zapewnienie prawidłowego rozwoju czworonoga
Czy zabawki dla psa to tylko niepotrzebne gadżety? Zastanówmy się chwilę nad istotą relacji między psem i człowiekiem.
Pies jest żywym stworzeniem, posiadającym swoje nawyki i tryb życia. Posiada też on swoje potrzeby i określone zachowania. Od czasu swoich urodzin, przechodzi przez różne etapy życia. Najpierw jest okres szczenięcy, później dorastanie, wiek dorosły i psia jesień życia. Na każdym etapie życia, pies potrzebuje określonych elementów do swego rozwoju.
Historyczna rola człowieka – opiekuna
Poprzez udomowienie przez człowieka, charakter psa nabył wraz z ewolucją, swoistych cech. Człowiek dzięki swoim działaniom, poprzez przyjęcie psa do swojego domostwa, jako przyjaciela, jest za niego w pewien sposób odpowiedzialny. Wiadomo, że pies sam sobie nie zapewni rozwoju na wyższym etapie edukacyjnym, ponieważ nie jest w stanie tego zrobić.
Tutaj właśnie zaczyna się rola człowieka – opiekuna. Jako istota wykształcona i wrażliwa, człowiek dąży do zaspokojenia potrzeb swojego pupila, a także przekazuje mu w pewnym zakresie wiedzę i uczy określonych zachowań.
Zabawki dla psa, które wspierają jego rozwój
Psychologia życia psa
Tak docieramy do psychologicznych aspektów życia psa. Uczymy się wiele przez całe życie. Z nauk przyrodniczych, ale także historycznych, wiemy dzisiaj dużo o naturze psa. Wiemy, że psy przede wszystkim były w przeszłości łowcami zwierzyny. Między innymi tę cechę psów wykorzystywali ludzie, którzy udomawiali te zwierzęta. Potrzeba łowiecka w życiu psa jest pierwotnym instynktem, utkwionym głęboko w psich zwyczajach.
Zabawki dla psa mają wychodzić naprzeciw potrzebom rozwoju psa. Mają go edukować, być psychologicznym wsparciem, mają odprężać i redukować zachowania, które nie są przydatne i pożądane na obecnym etapie cywilizacyjnego przeobrażenia naszego świata.
Zmienne warunki przystosowawcze i środowiskowe
Niegdyś psie szczekanie było bardzo pożądanym przez człowieka zachowaniem. Ostrzegało przed obcymi ludźmi, gośćmi, przed zwierzętami czy innymi zagrożeniami. W ten sposób pies niejako odwdzięczał się właścicielowi za opiekę. Dzisiaj, gdy ludzie mieszkają ze swymi psami w mieście, ta niezwykła i kiedyś użyteczna, psia cecha, najzwyczajniej przeszkadza.
Podobnie dzieje się z instynktem łowieckim, dzięki któremu niektóre psy były przez wieki hodowane w jednym celu: pomagały ludziom w polowaniach. Dzisiaj, gdy idziemy z psem na spacer, a pies chce przekopywać trawniki przy drodze, jest to dla nas działanie bardzo niepożądane. Jeśli pies znajdzie w tej trawie coś, co wydaje mu się zdobyczą, zwykle nie można go od tego odciągnąć. Wtedy jego właściciel zamiera ze strachu, że pies zrobi sobie krzywdę – zatruje się bądź dostanie rozstroju żołądka.
Zamiast karać psa za robienie tego, co przychodzi mu naturalnie, znacznie lepiej zainwestować w zabawki dla psa, które pozwolą zaspokoić jego potrzeby.
ODPOWIEDNIA ZABAWKA DLA PSA
Aby zredukować takie zachowania, zaspokoić potrzeby wynikające z psiej natury, dobrze jest zastanowić się właśnie nad odpowiednią zabawką dla psa. Jak można dostrzec, sprawa nie wydaje się już teraz zwykłą fanaberią, a przybiera postać doskonałego rozwiązania problemów zachowawczych, zdrowotnych i wychowawczych.
gryzaki – mogą występować jako tzw. kongi, w które można schować dowolny psi smakołyk, a pies, wydobywając przez otwór w gryzaku jedzenie, zaspokaja swój instynkt łowiecki;
zabawki piszczące, gumowe i pluszowe – uwielbiane przez psy zabawki w różnych formach i wielkościach;
aporty, dyski, frisbee – zabawki zachęcające psy do aktywności fizycznej i treningu;
pluszaki – przytulanki dla psów;
klikery – narzędzia pomagające w tresurze psa: zawsze, kiedy pies usłyszy klikniecie, właściciel lub trener powinien dać mu nagrodę;
gwizdki – służą, podobnie jak klikery, do celów tresury i wychowania psa;
zabawki dla szczeniąt – należą do nich odpowiedniej wielkości gryzaki, pluszaki i innego typu zabawki.
Zabawki dla psa – zapewnienie prawidłowego rozwoju czworonoga
Gdzie głaskać kota? Wskazówki dla każdego kociarza
Głaskanie to przyjemny moment zarówno dla opiekuna, jak i mruczącego przyjaciela. Okazuje się, że może być jeszcze milszy. Wystarczy, że odkryjesz, gdzie głaskać kota! Podpowiadamy, jakie miejsca należą do ulubionych większości mruczków.
Przysmaki dla psa stają się ostatnio bardzo popularne. Każdy właściciel sympatycznego czworonoga chce przecież sprawić swojemu psu przyjemność. Ponadto chce, by zwierzę było zdrowe, tryskało energią i było zadowolone.
Aby spełniły się powyższe życzenia, dieta psa powinna zawierać wszystkie niezbędne składniki. Należą do nich m.in. mikroelementy, witaminy, błonnik, białko etc. Wszystko powinno być przygotowane w odpowiednich proporcjach, aby odpowiednio zbilansować posiłek.
Co zawierają przysmaki dla psa?
Przysmaki dla psa zawierają uzupełniające elementy diety psa. Mogą dostarczyć wszystkie składniki, których jest zbyt mało lub nie ma wcale w posiłku pełnoporcjowym. Poza urozmaiceniem diety w dodatkowe elementy, przekąski dla psa dostarczają także zwierzęciu nowych walorów smakowych. Są zatem często podawane, jako forma nagrody, odpowiednika ludzkiego deseru czy gryzaka – zależy to też od kształtu i konsystencji przekąski.
Co zawierają przysmaki dla psa?
Jak bardzo różnią się miedzy sobą smakołyki dla psa?
Forma i kształt
Pierwszym kryterium podziału będą na pewno ich formy fizyczne. Zaliczymy do nich kształt, wielkość, zawartość i konsystencję. Wśród tego rodzaju produktów, przygotowywanych przez producentów żywności dla zwierząt, można dowolnie wybierać i próbować, który przysmak przypadnie do gustu naszemu psu. Różnorodność przekąsek dla psa jest bardzo duża. Mogą występować w formie pałeczek, świderków, kostek, pasków, ciastek i in.
Rodzaj mięsa
Wiadomo, że przysmaki składają się głównie z mięsa. Można je zatem podzielić wg rodzajów użytego do produkcji gatunku mięsa. Mogą być to smakołyki np. wołowe, cielęce, drobiowe, wieprzowe, z kurczaka oraz inne; także prawdziwe „delikatesy” dla psa, jak mięso z sarny, dzika, bażanta itp.
Przekąski mogą być też przeznaczone dla konkretnej grupy psów. Wyróżnimy tutaj m.in. przysmaki dla psów z problemami, związanymi z higieną jamy ustnej. Istnieją w sprzedaży przysmaki przeznaczone do ścierania kamienia nazębnego, ćwiczenia mięśni szczęk i masowania dziąseł oraz do poprawy jakości oddechu zwierzęcia. Innym rodzajem specjalistycznych przekąsek dla psów są np. przysmaki dla psów – alergików, mających problemy ze skórą lub układem pokarmowym.
Przysmaki na specjalne okazje
to następna grupa przekąsek. Znajdą się w nich takie smakołyki, jak ciastka i biszkopty, psie dropsy. Pełne węglowodanów, pięknie przyozdobione i słodkie ciasta mogą być podarowane psom z okazji ich urodzin lub w innych wyjątkowych chwilach. Wiadomo, że na co dzień takich produktów się pupilom nie daje, ale czasem wolno. Podobnie, jak w diecie ludzi – słodycze podkreślają wyjątkowość chwili.
Przysmaki na specjalne okazje
Na każdym etapie życia
Smakołyki dla psa mogą się zmieniać wraz z etapem życia psa lub jego charakterem. Są specjalne przysmaki dla psów energicznych, inne dla mało aktywnych, jeszcze inne dla szczeniąt czy psów – seniorów. Każda grupa przekąsek zawiera różne składniki, mające za zadanie pomagać psu na danym etapie rozwoju czy aktywności.
Przysmaki naturalne
Dużą grupę wśród przysmaków dla psa stanowią także przysmaki naturalne. Są one produkowane, jak sama nazwa wskazuje, z naturalnych surowców pochodzenia zwierzęcego. Są najzdrowsze dla czworonoga, łatwo przyswajalne i najczęściej polecane. Wyróżniają je silny aromat oraz smak, które przypadają psom bardzo do gustu.
Smakołyki dla psa to bardzo pomocne narzędzie w rękach trenerów, którzy zajmują się nauką i wychowaniem psa. Świetnie sprawdzają się przy nauce wykonywania poleceń, reagowania na komendy, przy aktywności fizycznej. Priorytetem są w takich przypadkach przysmaki dla psa, zawierające duże ilości białka i dające zwierzęciu dużo energii.
Dla niespokojnych psów polecane są wszelkie przysmaki, zapewniające długie minuty żucia i gryzienia. Podczas takich czynności psy odprężają się i mają ułatwione zasypianie. Zwyczajnie stają się szczęśliwsze, ponieważ gryzienie aromatycznych przekąsek wyzwala w ich mózgach reakcje chemiczne, polegające na uwolnieniu endorfin.
Z przysmakami dla psa nie należy jednak przesadzać. Trzeba pamiętać, że to tylko jedzenie uzupełniające i służące najczęściej do określonych celów wychowawczych bądź zdrowotnych i pielęgnacyjnych. Zawsze trzeba także czytać i analizować skład przekąski i zastanowić się czy jest odpowiednia dla pupila.
Jakie przysmaki dla psa w jakich okolicznościach?
Choroby skórne psów – przykłady, objawy, leczenie
Różne choroby skóry pies może sygnalizować drapaniem. Choroby te mają związek najczęściej ze zmianami skórnymi, których skutki możemy zauważyć gołym okiem na ciele psa. Oprócz drapania, bardzo częstym objawem dermatozy u psów jest miejscowe łysienie sierści na ciele.
Choroby skóry są bardzo powszechne u psów i aż 30% wizyt u weterynarza dotyczy takich właśnie zmian chorobowych na skórze naszych pupili. Pomimo, że choroby te występują w takiej ilości, nie należy ich lekceważyć. Zawsze trzeba zaprowadzić psa do weterynarza, gdyż zmiany skórne mogą świadczyć o bardzo poważnych chorobach, które mogą się zakończyć nawet śmiercią psa.
Dermatozy, czyli choroby skóry. Rodzaje dermatoz u psa.
Dermatozy wiążą się ze wspomnianym wyżej łysieniem, a także swędzeniem, zaczerwienieniem lub nawet owrzodzeniem skóry psa.
Można je ogólnie podzielić na pewne grupy chorób, które nie raz mają podobne objawy. Dlatego właśnie wizyta u weterynarza jest niezbędna w każdym przypadku, jaki zauważymy. Tylko weterynarz może zlecić i przeprowadzić odpowiednie testy oraz potwierdzić lub wykluczyć dany typ choroby.
Pasożyty skórne mogą wywoływać choroby skóry niebezpieczne nie tylko dla psa, ale też dla ludzi.
Świerzb drążący jest taką zaraźliwą chorobą. Może się on przenosić na ludzi i na inne zwierzęta. Wywołują go pasożyty drążące korytarze w warstwach skóry. Choroba wiąże się z uciążliwym świądem i wielkim dyskomfortem.
Nużyca, inaczej demodekoza, spowodowana jest przez pasożyty zwane nużeńcami. Pasożytują one w obrębie mieszków włosowych, zazwyczaj w okolicach pyska psa. Włosy zaczynają wypadać, występuje też świąd.
Świerzb uszny wiąże się z pojawieniem się ciemnej wydzieliny, wypływającej z ucha psa. I tutaj występuje dokuczliwy świąd. Na szczęście w tym wypadku leczenie nie jest skomplikowane. Objawy ustępują często już po kilkunastu godzinach od rozpoczęcia terapii.
Choroby bakteryjne
Choroby bakteryjne wywołują bakterie różnego pochodzenia. Mogą być to zarówno bakterie, występujące naturalnie na skórze psa, jak też takie, które znalazły się na niej za przyczyną np. owadów.
Grzybice skóry
Grzybice, jakie mogą występować na skórze psa mogą mieć charakter powierzchowny lub głęboki. Wiążą się z miejscowym łysieniem, czasem ranami w postaci strupów. Leczenie może przebiegać w sposób miejscowy lub ogólnoustrojowy.
Choroby alergiczne
Alergiczne choroby skóry mogą mieć podłoże immunologiczne. Mamy do czynienia wtedy m.in. z alergiami kontaktowymi. Alergia kontaktowa występuje wtedy gdy organizm psa staje się wrażliwy na jedną lub kilka substancji. Odpowiedzią jest nadmierna reakcja immunologiczna w postaci zmian skórnych, np. rumienia czy krost. Substancjami, które mogą uczulać są np. sosna, bluszcz, chrom czy nikiel.
Alergie mogą być także pokarmowe. W tym przypadku organizm psa reaguje w podobny sposób, jak przy alergiach kontaktowych, ale na substancje, które zostały dostarczone do wnętrza organizmu wraz z pożywieniem.
Pchle alergiczne zapalenie skóry wywoływane jest przez ślinę pcheł, na którą psy mogą być uczulone. Aby wyleczyć psa, należy podać mu leki przeciwzapalne i pozbyć się pcheł.
Atopowe zapalenie skóry jest chorobą przewlekłą, mogącą mieć podłoże genetyczne. Uczulać psa mogą roztocza, pyłki roślin, zarodniki grzybów itp. Choroba objawia się świądem, rumieniem i wyłysieniami.
Choroby na tle hormonalnym mogą objawiać się łysieniem skóry. Jeżeli ich przyczyną są problemy z nadmiernym wydzielaniem hormonów płciowych (testosteronu u samców i estrogenu u suczek), łysienie jest charakterystyczne. Nie obejmuje ono nigdy głowy i łap, a tylko tułów. Zarówno u samców, jak i samic zalecanym leczeniem jest sterylizacja. W innym przypadku może grozić rozwój i przerzut nowotworów, co może skończyć się śmiercią psa.
Przyczyną zmian skórnych mogą też być tłuszczaki, cysty, włókniaki, naczyniaki i guzy złośliwe. W każdym przypadku trzeba takie zmiany zbadać. Weterynarz po badaniach podejmuje decyzję o sposobie leczenia.
Choroby genetyczne skóry
Choroby skóry pies może także odziedziczyć. Genetycznymi chorobami skóry mogą być np. idiopatyczna mucynoza skórna lub wyłysienia zmieniające kolor sierści.
Osowiały apatyczny kot – co może oznaczać takie zachowanie?
Koty są bardzo wrażliwymi stworzeniami. Swojej wrażliwości jednak zwykle nie okazują na zewnątrz. Są zwierzętami bardzo introwertycznymi. Osowiały apatyczny kot może chcieć wskazać swojemu opiekunowi różne przyczyny pogorszenia swego stanu emocjonalnego. Najczęściej takie zachowanie kota może wskazywać na chorobę, ale nie tylko.
Nie musi to być choroba o podłożu fizycznym. Równie dobrze może to być choroba powodowana problemami psychicznymi. Kocia depresja to nie żart. Skoro takie dolegliwości dotykają nas, ludzi, dlaczego miałoby być inaczej ze zwierzętami, które u naszego boku spędzają swe życie. Czują nasze nastroje, widzą przejawy naszych emocji, zżywają się z nami i innymi zwierzętami.
Powody depresji u kota
Wielu właścicieli kotów może potwierdzić, że ich pupile wyczuwają każde ludzkie napięcie emocjonalne. Nawet takie, którego ludzie specjalnie nie okazują. Wszystkie problemy, jakie są przyczyną ludzkiego cierpienia, apatii, bądź stanów lękowych czy nerwowych, z łatwością mogą pośrednio wywołać takie same stany u kota. Pośrednio, ponieważ kot będzie odczuwał ludzkie emocje nimi wywołane. Dopiero te ludzkie emocje będą przyczyną podobnych stanów u kota.
Utrata osoby, z którą kot był związany lub też zwierzęcia, z którym razem mieszkał mogą być również przyczyną tego, że kot będzie osowiały i apatyczny. Kiedy dom opuści dziecko, ponieważ właśnie wyjeżdża na studia, a kot był z nim związany – może tak reagować.
Również problemy rodzinne domowników mogą być powodem apatii kota. Co ciekawe, nie zawsze kot musi okazywać to od razu. Czasem może minąć nawet kilka tygodni, zanim kot zacznie być, mówiąc po ludzku, smutny.
Powody depresji u kota
Jakie dodatkowe symptomy mogą oznaczać chorobę kota?
Osowiały apatyczny kot może też komunikować choroby ustrojowe. Jakie dodatkowe objawy powinny zaniepokoić właściciela kota?
Zmiany stanu sierści kota
Zły stan sierści zwierzęcia zwykle jest pierwszym symptomem choroby, jaki możemy zauważyć. Niepokoić powinna sierść matowa, łamliwa lub jej częściowy brak (czyli miejscowe łysienie). Wszelkie zmiany skórne, jak owrzodzenia czy strupy i zgrubienia również mogą być wynikiem choroby. Kiedy zauważymy zmiany w myciu się zwierzęcia – zaprzestanie lub wręcz przeciwnie wzmożenie mycia się, a także drapanie, powinno to być sygnałem alarmowym, że nie wszystko może być w porządku.
Objawami, które powinny zwrócić uwagę opiekuna są m.in. łzawienie, wrażliwość na światło, zmiana barwy oka, różnego rodzaju wycieki z oczu, zaburzenia widzenia.
Stany chorobowe uszu i nosa
Wszelkie drapania i tarcie uszami przez kota powinno nas niepokoić. Podobnie jak opuchnięte małżowiny lub złogi woskowiny czy niepokojące wycieki. Nos kota powinien budzić obawę właściciela, gdy jest suchy, bądź wydzielają się z niego płyny. Nadmierne kichanie również może być objawem choroby.
Waga i zachowanie kota
Utrata lub przybycie na wadze może oznaczać nieprawidłowości w rozwoju kota. Dobrze jest regularnie ważyć kota, aby kontrolować jego wagę i w odpowiednim momencie zareagować. Częstotliwość ważenia może wynosić np. raz lub dwa razy na miesiąc. Niepokojącymi zachowaniami natomiast może być unikanie domowników, agresja, nadmierna aktywność, czy wręcz przeciwnie senność.
Nieprawidłowy stan jamy ustnej i układu pokarmowego
Stany chorobowe dziąseł i zębów, owrzodzenia, nieprzyjemny zapach, ślinienie się czy trudności w jedzeniu powinny zwrócić uwagę właściciela kota. Gdy zauważymy, że kot nie chce jeść to również powinno nas to zaalarmować i skłonić do baczniejszej obserwacji kota. Także takie objawy, jak wymioty, trudności z wypróżnianiem czy biegunka mogą świadczyć o chorobie kota.
Trudności z oddychaniem, stany chorobowe dróg oddechowych
W tym przypadku należy zwrócić uwagę na takie symptomy chorobowe, jak kichanie, kaszel, zadyszki, świsty i szmery. Niepokój powinno budzić też oddychanie z otwartym pyskiem.
Stany chorobowe, mogące wskazywać na problemy z układem nerwowym, mięśniowym i kostnym kota
Gdy tylko zauważymy drgawki u kota lub awersję do dotykania, może to zwiastować chorobę. Także wszelkiego rodzaju opuchlizny, bądź problemy z chodzeniem mogą być przyczyną potrzebnej wizyty u weterynarza.
Jakie dodatkowe symptomy mogą oznaczać chorobę kota?
Często nie zdajemy sobie sprawy z tego, że nasz ulubiony futrzasty pupil może być nosicielem niezwykle groźnych dla niego i mieszkających z nim ludzi pasożytów. O ile pasożyty zewnętrzne widoczne są gołym okiem to o tych wewnętrznych, dowiadujemy się dopiero gdy wywołują one niekorzystne dla zdrowia objawy. Jak rozpoznać czy nasz kot jest zarobaczony? Jakie są metody walki z pasożytami wewnętrznymi kota? I jak często powinniśmy przeprowadzać odrobaczenie kota?
Po co przeprowadzać odrobaczanie kota?
Pasożyty wewnętrzne bytując w organizmie zwierzęcia, nie tylko osłabiają jego system odpornościowy, ale mogą też zaatakować jego organy wewnętrzne. Najczęściej występującymi u kota pasożytami wewnętrznymi są: • nicienie, takie jak glista kocia (w kale pojawiają się białe robaki przypominajce makaron) • tasiemce (najczęściej Dipylidium caninum, Echinococcus multilocularis, Taenia taeniaeformis) • tęgoryjce – wczepiają się w ścianki jelit lub płuc i żywią się krwią lub tkankami kota. W miejscu gdzie przyczepiają się, pozostaje ranka, która może wrzodzieć. • pierwotniaki najczęściej z rodzaju Giardia (wywołuje lambiozę) i Cryptosporidium. Koty zarażają się pierwotniakami pijąc wodę z kałuży, stawu, ale też zdarzają się zakażenia wody z ujęć miejskich. Pierwotniaki mogą wywoływać zaburzenia pracy przewodu pokarmowego i być przyczyną wyniszczających biegunek. Ludzie mogą zarazić się pierwotniakami od kotów jeśli mają kontakt z odchodami zakażonego zwierzaka i nie myją rąk.
Metody odrobaczania kota
Najczęściej stosowaną metodą odrobaczania kota jest podawanie tabletek, które są niedrogie i łatwo dostępne w sklepach zoologicznych. Problem w tym, że nie każde zwierzę chętnie połknie tabletkę, nawet gdy wmieszamy ją w karmę. Stąd odrobaczanie można przeprowadzić inną metodą.
Preparaty na pasożyty wewnętrzne dla kotów występują w formie:
• tabletek na odrobaczenie • past na odrobaczenie • żelów odrobaczających • kropli do aplikowania na kark (spot on) • lub zastrzyków (preparat do iniekcji podaje weterynarz)
Jak często odrobaczamy kota?
Częstotliwość odrobaczania kota zależy od trybu życia jakie prowadzi zwierzę. Koty wychodzące należy odrobaczać co 3-4 miesiące. Stale są one stale narażone na zarażenie się pasożytami, które bytują w przewodzie pokarmowym myszy, ptaków czy innych zwierząt, ale mogą występować też w glebie czy wodzie z kałuży. Nosicielem pośrednim pasożytów wewnętrznych mogą być również pchły. Tym sposobem mogą zarazić się także koty domowe. Częstotliwość odrobaczania kotów, które nie wychodzą z domu jest dużo niższa. Wystarczy, że przeprowadzimy tego typu zabieg dwa razy w roku lub gdy zaobserwujemy niepokojące nas objawy.
Gorączka u psa – jaka jest prawidłowa temperatura u psa?
Kiedy pies źle się czuje, nie może się sam poskarżyć. Tylko od nas zależy czy zauważymy jego stan, dlatego należy uważnie obserwować naszych podopiecznych i kiedy potrzeba reagować. Zmierzenie temperatury jest jedna z prostszych czynności, która pozwoli nam oszczędzić wielu niepotrzebnych wizyt u weterynarza. Jaka jest prawidłowa temperatura u psa?
Ale kiedy warto mierzyć temperaturę u psa?
Tak naprawdę mierzymy temperaturę psa dopiero wtedy kiedy zauważymy jakieś niepokojące objawy. Pomijając tak oczywiste sprawy jak biegunki, wymioty czy problemy z utrzymaniem się na nogach psa, powinniśmy zwrócić szczególną uwagę na wszelkie zachowania odbiegające od normy. Dotyczy to ospałości naszego psa, nadmiernego męczenia się czy osowiałości, braku chęci do zabaw czy apatyczności. Nie mniej istotne są też zmiany w zwyczajach żywieniowych, czyli picie o wiele większych ilości wody, mimo że nie jest wcale gorąco na dworze czy brak apetytu nawet jak dajemy mu jego ulubione przysmaki.
Jaka jest prawidłowa temperatura u psa?
Zakres prawidłowej temperatury psa różni się między rasami a często nawet poszczególnymi osobnikami. Przyjmuje się, że zdrowe psy mają temperaturę w zakresie miedzy 37,4 a 39,0 °C. Młode psy, suczki w ciąży czy karmiące mają jeszcze wyższą temperaturę właściwie nigdy nie spadającą poniżej 38,0 °C, natomiast psy dorosłe prawie zawsze mają temperaturę ciała poniżej 38,0 °C. Tego rodzaju wahania są całkowicie normalne, jednak jak łatwo zauważyć, są to wartości wyższe od ludzkich co łatwo niepokoi nowych właścicieli. Niemniej niepokojącym objawem jest dopiero, kiedy temperatura ciała przekracza 39,0 °C. Występuje ona w przypadku infekcji, innego rodzaju choroby bądź osłabienia metabolizmu. Temperatura 41° C bądź wyższa stanowi natomiast bezpośrednie zagrożenie życia psa – może doprowadzić do jego śpiączki a nawet śmierci.
Jak zmierzyć jego temperaturę?
Obecnie dominują dwa podejścia do mierzenia temperatury. Pierwsza grupa zakłada, że do pomiary temperatury psa niezbędny jest specjalny termometr weterynaryjny wprowadzany doodbytniczo. Sprzęt taki jest droższy i wymaga pewnego przygotowania w postaci wazeliny, ale faktycznie daje najprecyzyjniejsze wyniki. Druga grupa twierdzi jednak, że najbardziej komfortowym dla zwierzęcia sposobem pomiaru jest termometr bezdotykowy i pomiar temperatury w uchu. Odpowiednie cyfrowe termometry można dostać w lecznicach lub sklepach zoologicznych także nie jest to podejście rzadkie. Warto jednak zauważyć, że wyniki są mniej precyzyjne a sam pomiar należy wykonywać w odpowiedni sposób, dając psu czas na odpoczynek po spacerze lub jedzeniu – przyśpieszony metabolizm lub niedawny wysiłek fizyczny naturalnie podwyższa ich temperaturę.
BARF to skrót od anglojęzycznego zwrotu „Biologically Appropriate Raw Food”, czyli „biologicznie adekwatny, surowy pokarm”. Innymi słowy, surowe posiłki, skomponowane pod wymaganie twojego czworonoga. Jest to niezwykle popularna dieta zdobywająca uznanie na cały świecie. Jednak jak przestawić psa na dietę BARF?
Dlaczego warto przestawić psa na dietę BARF
Może zacznijmy od tego po co w ogóle to robić. Po pierwsze dieta ta eliminuje wszelkie problemy trawienne. Psy mają wyjątkowo krótkie przewody pokarmowe więc ciężkostrawne, mocno przetworzone posiłki mocno obciążają ich układ trawienny. Po drugie dieta ta naturalnie eliminuje problemy z płytką nazębna. Po trzecie wszelkie problemy z suplementacją również znikają – w końcu wynikają one z braków elementów, które normalnie znajdują się w diecie psów. Także wracając do tego co jadły pierwotnie, wszelkie braki znikają. Ostatnim niemniej ważnym powodem jest to, że zawsze wiesz co dokładnie znajduje się w posiłkach. Choć można znaleźć wiele chlubnych wyjątków, niektórzy producenci wprowadzają do gotowych karm niezdrowe dla psów produkty zbożowe aby zaoszczędzić na droższych białkach odzwierzęcych. Niejedna karma ma w składzie także konserwanty, barwniki oraz bardziej lub mniej dyskusyjne polepszacze smaku.
Kroki przy przestawianiu psa na dietę BARF
Tak jak przy każdej zmianie diety, najważniejsza jest tutaj stopniowa zmiana. Istotna jest też obecna dieta naszego psa – jeśli do tej pory jadł jedynie gotową, suchą karmę, będziemy musieli wykazać się cierpliwością, a jeśli przeważała karma mokra, zajmie to nam znacznie mniej czasu. W obu przypadkach należy bardzo powoli urozmaicić posiłki psa surowym mięsem. Najlepiej najlepiej w postaci drobnej przekąski po posiłku, i to tylko jednym. Następnie odrobinę zmniejszać ilość suchej a zwiększać ilość „przekąski”, przy czym cały czas monitorujemy stan psa – w przypadku wszelkich problemów trawiennych, braku apetytu czy dziwnego kału wstrzymać się ze zmianą diety aż do ustania objawów. W ten sposób zmieniamy najpierw jeden z posiłków, a dopiero potem zabieramy się za kolejne. Jednocześnie kiedy pies przywyknie do surowego mięsa w jednym posiłku, zaczynamy wprowadzać mięsne kości, na początku w formie sproszkowanej. Następnie są warzywa i owoce, przy czym należy pamiętać aby między posiłkiem owocowo-warzywnym a mięsnym było nie mniej niż 5 godzin przerwy. Po przyzwyczajeniu psa do trzech posiłków BARF każdego dnia, należy zacząć sprawdzać odpowiednie kompozycje – nie każda mieszanka BARF będzie odpowiednia dla każdego psa, dlatego musimy ją dostosować do wymagań oraz smaku naszego pupila.
Kocie fochy – Czy to możliwe, że kot jest na nas obrażony?
Ci którzy uważają, że największymi obrażalskimi są kobiety, prawdopodobnie nigdy nie mieli kota. One to dopiero potrafią „strzelić focha”! Najgorsze, że bardzo często nie wiemy nawet czym podpadliśmy naszemu futrzakowi. Skąd się biorą takie reakcje u kotów i kto je nauczył obrażać się na opiekunów? Czy zdarza się, że twój kot staje się głuchy na wołanie i nie podchodzi do ciebie nawet gdy kusisz go smakołykami? Nie pozwala się głaskać, ba nawet prycha na twój widok! A może odwraca się do ciebie plecami lub uparcie patrząc w przestrzeń, ignoruje cię? Jeśli twój kot tak się zachowuje, możesz być pewny, że jest na ciebie obrażony? Kocie fochy – Czy to możliwe, że kot jest na nas obrażony?
Kto nauczył kota obrażać się na opiekuna?
Winę za wychowanie dzieci, jak zwykle ponoszą rodzice. A tak poważnie. Kocia mama nie ma wielu sposobów na wyegzekwowanie swoich oczekiwań od potomstwa. Jednak cóż może być bardziej bolesnego dla maluchów od braku zainteresowania z jej strony. Ignorując swoje dzieci, kotka mówi im, że gniewa się na nie. Z pewnością nie raz widzieliście taką scenę. Maluchy próbujące wdrapać się na matkę, podskakujące w górę, by dosięgnąć jej futra, robiące dosłownie wszystko, by przyciągnąć jej uwagę a ona siedzi bez ruchu w pozycji sfinksa. Takiej lekcji kociaki nie zapomną, ale też tym sposobem uczą się pewnego mechanizmu postępowania. Można więc powiedzieć, że obrażanie się jest sposobem na wymuszenie by opiekun zrobił to co kot chce.
Zastanówmy się – czym można zasłużyć sobie na kociego focha?
Kot, podobnie jak człowiek, może obrazić się, gdy podamy mu jedzenie, które mu nie zasmakuje lub gdy zrobimy coś, czego nie lubi. Jeśli kociak ma swój ulubiony fotel, na którym odbywa popołudniową drzemkę, to może się pogniewać, gdy go zajmie ktoś inny. Nasze domowe futrzaki mają często bardzo szczególne przyzwyczajenia i nawyki. Każdy wyłom w nich, każda zmiana może być przez nie źle odebrana. Jednak najcięższym przewinieniem opiekuna, w oczach kota, jest długa rozłąka. Zwróćcie uwagę na to jak kot wita was gdy wracacie z wakacji a jak to robi pies. Psiaki cieszą się, skaczą i biegając robią sporo radosnego zamieszania. Podczas gdy kot ledwo zauważa, że wróciliście. To nie prawda, że koty nie przywiązują się do ludzi. To nie prawda, że nie tęsknią za nami. One mają po prostu, odmienny od psów, sposób okazywania emocji. Kot to klasyczny narcyz. Jeśli poświęcamy mu zbyt mało uwagi lub nie daj boże, zostawiamy na zbyt długo, może się na nas obrazić i to bardzo.
Czy z waszych doświadczeń wynika, ze koty mogą się obrażać? Jak wyglądają fochy waszego kota?
Czy Wasze koty również uwielbiają obserwować świat z wysoka? Patrzeć na Was szukających kota w każdym zakamarku domu, kiedy on siedzi czubku tej szafy w salonie? Wbrew pozorom, nie wynika to z kociego ego czy chęci patrzenia na innych z góry. Lub przynajmniej nie tylko z tego. Dlaczego koty lubią wchodzić wysoko?
Koty uwielbiają wchodzić wysoko… ale dlaczego?
Wszystko za sprawą ich instynktów. Koty naturalnie czują się znacznie bezpieczniej kiedy są wysoko. Ich przodkowie w ten właśnie sposób radzili sobie w naturze – wyższe stanowiska na drzewach czy skarpach, dają lepszy widok na okolicę. A to u średniej wielkości drapieżnika ma tylko zalety. Z takiej perspektywy łatwiej zobaczyć potencjalny obiad, biegający właśnie w oddali na łące, jak również drapieżnika większego od kota, którego ten wolałby uniknąć. Znowu wiele większych i znacznie cięższych drapieżników może mieć problem z szybką wspinaczką, także jest to również dobre miejsce na bezpieczną drzemkę. Zresztą poza instynktem koty mają szereg predyspozycji do takiego zachowania – doskonałe poczucie równowagi, wibrysy na ciele umożliwiające orientacje na drzewach, chwytne pazury oraz idealne umięśnienie do oddawania długich skoków.
Wysokości to też prosty trik na uatrakcyjnienie mieszkania
Zasadniczo z kocimi instynktami ciężko się walczy. Dlatego zamiast próbować je zwalczyć, może lepiej je wykorzystać na naszą korzyść? Jeśli sami stworzymy im miejsca na wspinaczkę oraz popołudniowe drzemki właśnie gdzieś wysoko w mieszkaniu, kot odpuści sobie ciągłe wspinaczki na nasze ulubione meble. Idealne w tym celu są kocie drzewka, „podniebne domki” czy specjalne kocie półki. Wszytko to uatrakcyjni naszemu mruczkowi mieszkanie a nam kilka zmartwień z głowy.
Jeśli jednak nie chcemy decydować się na takie rozwiązania, warto też pomyśleć o dostosowaniu mieszkania by lepiej wykorzystać rzeczy które w nim mamy – zdjąć zbędne (lub cenne) przedmioty z lodówek i szafek, wstawić koło nich kilka pudełek ułatwiających wspinaczkę … i tyle. Kot z pewnością ucieszy się z takich zmian.
A czy każdy kot uwielbia wysokości?
Jak zawsze w przypadku kotów – nic nie jest pewne. Charakter naszego mruczka oraz jego doświadczenia życiowe mogą mocno wpływać na to jak silnie rozwinie się instynkt wspinania się. Dlatego lepiej traktować wszystkie te powyższe rady jako wskazówki niż niepodważalne fakty. Co więcej istnieją rasy, którym znacznie bliżej jest do podłogowego lenistwa niż wysokości. Są to między innymi koty egzotyczne, brytyjczyki, munchkiny czy persy. Znowu ten instynkt jest wyjątkowo silny u kotów rosyjskich, bengalski, devonów rexów, main coone czy burmille. Warto mieć to na uwadze wybierają te rasy.
Maine coon to obecnie jedna z najpopularniejszych ras kotów. Nic w tym dziwnego. Zwierzaki są towarzyskie, inteligentne, a do tego piękne. Dowiedz się więcej o ich charakterze, wyglądzie i historii.
