Wśród psów rasowych znaleziono już przeszło czterysta chorób wynikających z wad genetycznych. W poprzednim wpisie przyjrzeliśmy się kilku rasom, które mogą się pochwalić najmniejszą liczbą wadliwych genów, a co za tym idzie, najzdrowszymi psiakami. Były to: shiba inu, foxhounda angielskiego, foxhounda beagle, australijskiego psa pasterskiego oraz owczarka australijskiego. W kontynuacji przedstawiamy kolejne najzdrowsze rasy psów oraz propozycje, którą także warto rozważyć rozwiązuje chorób genetycznych. Które psy są najzdrowsze?
Syberyjskie husky
Jako psy zaprzęgowe od ich przodków wymagano siły, wytrzymałości oraz zdrowia. Dzisiaj są określane jedną z najzdrowszych ras świata, chociaż do pełni zdrowia wymagają sporo ruchu. Statystycznie husky wykazują odrobinę wyższe skłonności do chorób zwyrodnieniowych jak dysplazja stawu biodrowego czy choroby oczu. Niemniej zdecydowana większość problemów tych psów jest wynikiem ich ciekawskiego usposobienia – często zdarzają się im skaleczenia, kontuzje oraz zatrucia. Zdarzają im się też problemy z brakiem cynku, co należy uwzględnić w diecie lub jej suplementacji. Żyją od 10 do 13 lat.
Szpice
Wszystkie szpice należą do psów wyjątkowo zdrowych. Szpic fiński jest pod tym względem szczególnie dobrym wyborem i można śmiało powiedzieć, że nie jest on narażony na żadną konkretną chorobę genetyczną czy inne problematyczne schorzenia. Największym problemem jaki u nich występuje jest lekka skłonność do tycia, którą łatwo opanować odpowiednią dawką ruchu i pilnowaniem diety. Jedynie szpic miniaturowy jest tutaj niechlubnym wyjątkiem, cierpiącym na większe skłonności do chorób serca oraz skóry.
Kundelki – psy nierasowe
Skoro im bliższe pokrewieństwo psów w hodowli, tym prawdopodobieństwo chorób genetycznych wzrasta, odwrotna zależność też jest prawdziwa. Psy nierasowe, będące mieszankami między wieloma różnymi gatunkami z samej definicji mają najniższy poziom chowu wsobnego a ich unikalność genetyczna sprawia, że szansa pojawienia się chorób genetycznych jest śmiesznie mała. Dlatego kundelki stanowią idealne rozwiązanie kiedy szukamy pupila z niewielkimi problemu zdrowotnymi oraz długowiecznego. Wśród badań naukowych, to właśnie kundelki są zdrowsze, niż jakiekolwiek inne psy rasowe. W czym jednak tkwi haczyk sprawiający, że jednak psy rasowe są częściej wybierane? Cóż, ta sama różnorodność genetyczna zwiększające ich zdrowie i oddalająca ich od chorób genetycznych, sprawia, że zarówno ich charakter jak i wygląd będzie równie różnorodny. Nie ma na świecie dwóch identycznych kundelków i wybór takiego pasującego do nas lub naszej rodziny wymaga sporego wyczucia. Jednak jeśli nas to nie odstrasza, warto rozejrzeć się w schronisku dla bezdomnych zwierząt – a może jakiś podopieczny skradnie nam tam serce.
Wady genetyczne to zmora rasowych psów a choroby jakie wywołują potrafią odstraszyć niejednego od zakupu psa. Większość wynika z błędów z przeszłości – zbyt małej liczby osobników w pierwszych hodowlach, za dużego pokrewieństwo osobników w hodowli, nadmiernego skupienia się na cechach wyglądu z pominięciem zdrowia itp. Idąc tym tokiem myślenia za najzdrowsze rasy można uznać te jedynie minimalnie zmienione przez człowieka, czyli psy w typie pierwotnym. Które z nich są jednak najzdrowsze?
Foxhound angielski oraz beagle
Są to dwie bardzo podobne do siebie rasy z grupy psów gończych i posokowców. Jako psy myśliwskie, ich geny były dobierane pod kątem wytrzymałości i zdrowia, a wszelkie chorowite osobniki nie były dalej rozmnażane. Dlatego do dziś cieszą się niemal żelaznym zdrowiem. Jedynym problem jest większa tendencja do zapaleń wynikająca ze zwisających uszu, co jednak łatwo wyeliminować regularnym czyszczeniem. Jeśli zapewnimy im codziennie ćwiczenia spokojnie spędzą z naszą rodziną całe 12-15 lat.
Shiba Inu
Jest to zaskakująco zdrowa rasa psów, odporna na wiele chorób i przypadłości. Do tego są to psy dość długowieczne – dzięki odpowiedniej diecie i ćwiczeniom potrafią dożyć w dobrym zdrowiu spokojnie 15 lat a czasami nawet dłużej. Jeśli nie mamy pecha natrafić na osobnika z chowu wsobnego, ta japońska rasa nie wykazuje też predyspozycji do żadnej określonej choroby. Niestety jednak krąży wśród nich kilka recesywnych, wadliwych genów, które przy źle dobranych rodzicach mogą doprowadzić do rozwoju chorób oczy jak postępującego zaniku siatkówki, jaskry czy dysplazji stawu biodrowego. Czasami zdarzają im się alergie.
Australijskie psy pasterskie i owczarki australijskie
Obie te podobne do siebie rasy psów rodzinnych, mogą pochwalić się aktywnością oraz pełnią sił aż do najstarszych lat swojego życia a statystycznie mogą pochwalić się najmniejszą ilością odnotowanych problemów zdrowotnych. Należą też do grupy psów długowiecznych dożywając średnio 10-13 lat chociaż wiele z nich żyje znacznie dłużej – jednemu psiakowi imieniem Bluey udało się dożyć aż 29 urodzin. Uwielbiają spędzać czas aktywnie, co niezmiernie pomaga bo do pełni zdrowia wymagają regularnych ćwiczeń oraz stymulacji psychicznej. Wśród rzadkich problemów jakie je dotykają należy wymienić dysplazję stawu biodrowego, łokciowego, niedoczynność tarczycy oraz problemy ze wzrokiem czy słuchem. To ostatnie wynika z wadliwego genu odziedziczonego po dalmatyńczykach oraz bulterierach, będących ich przodkami – jest to jedna z niewielu wad genetycznych, pozostawioną przez hodowców. Dość trudno ją wyeliminować ze względu na możliwy późny rozwój głuchoty oraz nie pełne przenikanie (nie każdy osobnik z wadliwym genem rozwija chorobę). Niemniej wszystkim szczeniakom warto przebadać słuch metodą BAER aby wykryć wczesne etapy choroby.
