Zabawki dla psa – zapewnienie prawidłowego rozwoju czworonoga
Czy zabawki dla psa to tylko niepotrzebne gadżety? Zastanówmy się chwilę nad istotą relacji między psem i człowiekiem.
Pies jest żywym stworzeniem, posiadającym swoje nawyki i tryb życia. Posiada też on swoje potrzeby i określone zachowania. Od czasu swoich urodzin, przechodzi przez różne etapy życia. Najpierw jest okres szczenięcy, później dorastanie, wiek dorosły i psia jesień życia. Na każdym etapie życia, pies potrzebuje określonych elementów do swego rozwoju.
Historyczna rola człowieka – opiekuna
Poprzez udomowienie przez człowieka, charakter psa nabył wraz z ewolucją, swoistych cech. Człowiek dzięki swoim działaniom, poprzez przyjęcie psa do swojego domostwa, jako przyjaciela, jest za niego w pewien sposób odpowiedzialny. Wiadomo, że pies sam sobie nie zapewni rozwoju na wyższym etapie edukacyjnym, ponieważ nie jest w stanie tego zrobić.
Tutaj właśnie zaczyna się rola człowieka – opiekuna. Jako istota wykształcona i wrażliwa, człowiek dąży do zaspokojenia potrzeb swojego pupila, a także przekazuje mu w pewnym zakresie wiedzę i uczy określonych zachowań.
Zabawki dla psa, które wspierają jego rozwój
Psychologia życia psa
Tak docieramy do psychologicznych aspektów życia psa. Uczymy się wiele przez całe życie. Z nauk przyrodniczych, ale także historycznych, wiemy dzisiaj dużo o naturze psa. Wiemy, że psy przede wszystkim były w przeszłości łowcami zwierzyny. Między innymi tę cechę psów wykorzystywali ludzie, którzy udomawiali te zwierzęta. Potrzeba łowiecka w życiu psa jest pierwotnym instynktem, utkwionym głęboko w psich zwyczajach.
Zabawki dla psa mają wychodzić naprzeciw potrzebom rozwoju psa. Mają go edukować, być psychologicznym wsparciem, mają odprężać i redukować zachowania, które nie są przydatne i pożądane na obecnym etapie cywilizacyjnego przeobrażenia naszego świata.
Zmienne warunki przystosowawcze i środowiskowe
Niegdyś psie szczekanie było bardzo pożądanym przez człowieka zachowaniem. Ostrzegało przed obcymi ludźmi, gośćmi, przed zwierzętami czy innymi zagrożeniami. W ten sposób pies niejako odwdzięczał się właścicielowi za opiekę. Dzisiaj, gdy ludzie mieszkają ze swymi psami w mieście, ta niezwykła i kiedyś użyteczna, psia cecha, najzwyczajniej przeszkadza.
Podobnie dzieje się z instynktem łowieckim, dzięki któremu niektóre psy były przez wieki hodowane w jednym celu: pomagały ludziom w polowaniach. Dzisiaj, gdy idziemy z psem na spacer, a pies chce przekopywać trawniki przy drodze, jest to dla nas działanie bardzo niepożądane. Jeśli pies znajdzie w tej trawie coś, co wydaje mu się zdobyczą, zwykle nie można go od tego odciągnąć. Wtedy jego właściciel zamiera ze strachu, że pies zrobi sobie krzywdę – zatruje się bądź dostanie rozstroju żołądka.
Zamiast karać psa za robienie tego, co przychodzi mu naturalnie, znacznie lepiej zainwestować w zabawki dla psa, które pozwolą zaspokoić jego potrzeby.
ODPOWIEDNIA ZABAWKA DLA PSA
Aby zredukować takie zachowania, zaspokoić potrzeby wynikające z psiej natury, dobrze jest zastanowić się właśnie nad odpowiednią zabawką dla psa. Jak można dostrzec, sprawa nie wydaje się już teraz zwykłą fanaberią, a przybiera postać doskonałego rozwiązania problemów zachowawczych, zdrowotnych i wychowawczych.
gryzaki – mogą występować jako tzw. kongi, w które można schować dowolny psi smakołyk, a pies, wydobywając przez otwór w gryzaku jedzenie, zaspokaja swój instynkt łowiecki;
zabawki piszczące, gumowe i pluszowe – uwielbiane przez psy zabawki w różnych formach i wielkościach;
aporty, dyski, frisbee – zabawki zachęcające psy do aktywności fizycznej i treningu;
pluszaki – przytulanki dla psów;
klikery – narzędzia pomagające w tresurze psa: zawsze, kiedy pies usłyszy klikniecie, właściciel lub trener powinien dać mu nagrodę;
gwizdki – służą, podobnie jak klikery, do celów tresury i wychowania psa;
zabawki dla szczeniąt – należą do nich odpowiedniej wielkości gryzaki, pluszaki i innego typu zabawki.
Zabawki dla psa – zapewnienie prawidłowego rozwoju czworonoga
Przysmaki dla psa – nagroda i uzupełnienie diety
Przysmaki dla psa stają się ostatnio bardzo popularne. Każdy właściciel sympatycznego czworonoga chce przecież sprawić swojemu psu przyjemność. Ponadto chce, by zwierzę było zdrowe, tryskało energią i było zadowolone.
Aby spełniły się powyższe życzenia, dieta psa powinna zawierać wszystkie niezbędne składniki. Należą do nich m.in. mikroelementy, witaminy, błonnik, białko etc. Wszystko powinno być przygotowane w odpowiednich proporcjach, aby odpowiednio zbilansować posiłek.
Co zawierają przysmaki dla psa?
Przysmaki dla psa zawierają uzupełniające elementy diety psa. Mogą dostarczyć wszystkie składniki, których jest zbyt mało lub nie ma wcale w posiłku pełnoporcjowym. Poza urozmaiceniem diety w dodatkowe elementy, przekąski dla psa dostarczają także zwierzęciu nowych walorów smakowych. Są zatem często podawane, jako forma nagrody, odpowiednika ludzkiego deseru czy gryzaka – zależy to też od kształtu i konsystencji przekąski.
Co zawierają przysmaki dla psa?
Jak bardzo różnią się miedzy sobą smakołyki dla psa?
Forma i kształt
Pierwszym kryterium podziału będą na pewno ich formy fizyczne. Zaliczymy do nich kształt, wielkość, zawartość i konsystencję. Wśród tego rodzaju produktów, przygotowywanych przez producentów żywności dla zwierząt, można dowolnie wybierać i próbować, który przysmak przypadnie do gustu naszemu psu. Różnorodność przekąsek dla psa jest bardzo duża. Mogą występować w formie pałeczek, świderków, kostek, pasków, ciastek i in.
Rodzaj mięsa
Wiadomo, że przysmaki składają się głównie z mięsa. Można je zatem podzielić wg rodzajów użytego do produkcji gatunku mięsa. Mogą być to smakołyki np. wołowe, cielęce, drobiowe, wieprzowe, z kurczaka oraz inne; także prawdziwe „delikatesy” dla psa, jak mięso z sarny, dzika, bażanta itp.
Przekąski mogą być też przeznaczone dla konkretnej grupy psów. Wyróżnimy tutaj m.in. przysmaki dla psów z problemami, związanymi z higieną jamy ustnej. Istnieją w sprzedaży przysmaki przeznaczone do ścierania kamienia nazębnego, ćwiczenia mięśni szczęk i masowania dziąseł oraz do poprawy jakości oddechu zwierzęcia. Innym rodzajem specjalistycznych przekąsek dla psów są np. przysmaki dla psów – alergików, mających problemy ze skórą lub układem pokarmowym.
Przysmaki na specjalne okazje
to następna grupa przekąsek. Znajdą się w nich takie smakołyki, jak ciastka i biszkopty, psie dropsy. Pełne węglowodanów, pięknie przyozdobione i słodkie ciasta mogą być podarowane psom z okazji ich urodzin lub w innych wyjątkowych chwilach. Wiadomo, że na co dzień takich produktów się pupilom nie daje, ale czasem wolno. Podobnie, jak w diecie ludzi – słodycze podkreślają wyjątkowość chwili.
Przysmaki na specjalne okazje
Na każdym etapie życia
Smakołyki dla psa mogą się zmieniać wraz z etapem życia psa lub jego charakterem. Są specjalne przysmaki dla psów energicznych, inne dla mało aktywnych, jeszcze inne dla szczeniąt czy psów – seniorów. Każda grupa przekąsek zawiera różne składniki, mające za zadanie pomagać psu na danym etapie rozwoju czy aktywności.
Przysmaki naturalne
Dużą grupę wśród przysmaków dla psa stanowią także przysmaki naturalne. Są one produkowane, jak sama nazwa wskazuje, z naturalnych surowców pochodzenia zwierzęcego. Są najzdrowsze dla czworonoga, łatwo przyswajalne i najczęściej polecane. Wyróżniają je silny aromat oraz smak, które przypadają psom bardzo do gustu.
Smakołyki dla psa to bardzo pomocne narzędzie w rękach trenerów, którzy zajmują się nauką i wychowaniem psa. Świetnie sprawdzają się przy nauce wykonywania poleceń, reagowania na komendy, przy aktywności fizycznej. Priorytetem są w takich przypadkach przysmaki dla psa, zawierające duże ilości białka i dające zwierzęciu dużo energii.
Dla niespokojnych psów polecane są wszelkie przysmaki, zapewniające długie minuty żucia i gryzienia. Podczas takich czynności psy odprężają się i mają ułatwione zasypianie. Zwyczajnie stają się szczęśliwsze, ponieważ gryzienie aromatycznych przekąsek wyzwala w ich mózgach reakcje chemiczne, polegające na uwolnieniu endorfin.
Z przysmakami dla psa nie należy jednak przesadzać. Trzeba pamiętać, że to tylko jedzenie uzupełniające i służące najczęściej do określonych celów wychowawczych bądź zdrowotnych i pielęgnacyjnych. Zawsze trzeba także czytać i analizować skład przekąski i zastanowić się czy jest odpowiednia dla pupila.
Jakie przysmaki dla psa w jakich okolicznościach?
Jak przestawić psa na dietę BARF
BARF to skrót od anglojęzycznego zwrotu „Biologically Appropriate Raw Food”, czyli „biologicznie adekwatny, surowy pokarm”. Innymi słowy, surowe posiłki, skomponowane pod wymaganie twojego czworonoga. Jest to niezwykle popularna dieta zdobywająca uznanie na cały świecie. Jednak jak przestawić psa na dietę BARF?
Dlaczego warto przestawić psa na dietę BARF
Może zacznijmy od tego po co w ogóle to robić. Po pierwsze dieta ta eliminuje wszelkie problemy trawienne. Psy mają wyjątkowo krótkie przewody pokarmowe więc ciężkostrawne, mocno przetworzone posiłki mocno obciążają ich układ trawienny. Po drugie dieta ta naturalnie eliminuje problemy z płytką nazębna. Po trzecie wszelkie problemy z suplementacją również znikają – w końcu wynikają one z braków elementów, które normalnie znajdują się w diecie psów. Także wracając do tego co jadły pierwotnie, wszelkie braki znikają. Ostatnim niemniej ważnym powodem jest to, że zawsze wiesz co dokładnie znajduje się w posiłkach. Choć można znaleźć wiele chlubnych wyjątków, niektórzy producenci wprowadzają do gotowych karm niezdrowe dla psów produkty zbożowe aby zaoszczędzić na droższych białkach odzwierzęcych. Niejedna karma ma w składzie także konserwanty, barwniki oraz bardziej lub mniej dyskusyjne polepszacze smaku.
Kroki przy przestawianiu psa na dietę BARF
Tak jak przy każdej zmianie diety, najważniejsza jest tutaj stopniowa zmiana. Istotna jest też obecna dieta naszego psa – jeśli do tej pory jadł jedynie gotową, suchą karmę, będziemy musieli wykazać się cierpliwością, a jeśli przeważała karma mokra, zajmie to nam znacznie mniej czasu. W obu przypadkach należy bardzo powoli urozmaicić posiłki psa surowym mięsem. Najlepiej najlepiej w postaci drobnej przekąski po posiłku, i to tylko jednym. Następnie odrobinę zmniejszać ilość suchej a zwiększać ilość „przekąski”, przy czym cały czas monitorujemy stan psa – w przypadku wszelkich problemów trawiennych, braku apetytu czy dziwnego kału wstrzymać się ze zmianą diety aż do ustania objawów. W ten sposób zmieniamy najpierw jeden z posiłków, a dopiero potem zabieramy się za kolejne. Jednocześnie kiedy pies przywyknie do surowego mięsa w jednym posiłku, zaczynamy wprowadzać mięsne kości, na początku w formie sproszkowanej. Następnie są warzywa i owoce, przy czym należy pamiętać aby między posiłkiem owocowo-warzywnym a mięsnym było nie mniej niż 5 godzin przerwy. Po przyzwyczajeniu psa do trzech posiłków BARF każdego dnia, należy zacząć sprawdzać odpowiednie kompozycje – nie każda mieszanka BARF będzie odpowiednia dla każdego psa, dlatego musimy ją dostosować do wymagań oraz smaku naszego pupila.
Wzajemne relacje pies-człowiek są dużo prostsze, gdy w naszym domu pojawia się szczeniak, ponieważ budujemy je niejako od nowa, zaczynając od czystej karty. Dorosły pies a tym bardziej pies ze schroniska ma już doświadczenia w relacjach z ludźmi i niestety nie są to najczęściej dobre doświadczenia. Jak zaprzyjaźnić się z adoptowanym psem?
Adopcja psa ze schroniska jest niewątpliwie aktem dobrej woli, odruchem serca czyli decyzją emocjonalną. Wprowadźmy więc odrobinę racjonalnego myślenia do tego procesu.
Zanim zabierzesz psa do domu
Takie psy najczęściej niosą w swej pamięci przykry bagaż złych doświadczeń i to one właśnie mogą rzutować na nasze wzajemne relacje. Jeśli pies był bity, nie powinniśmy przy nim wykonywać gwałtownych ruchów lub podnosić głosu itd. Zanim zabierzemy psa do domu dowiedzmy się czegoś o nim od dotychczasowych, schroniskowych opiekunów. Z pewnością chętnie opowiedzą nam nie tylko o tym co pies lubi jeść i robić, ale też czego się boi lub co go może rozdrażnić i dlaczego. Warto dowiedzieć, czy pies którego wprowadzamy do domu akceptuje obecność dzieci oraz inne zwierzęta. Zanim zdecydujemy się na adopcje odwiedźmy psa kilka razy w schronisku, zabierzmy go na kilka spacerów i sprawdźmy, czy jesteśmy w stanie zaprzyjaźnić się ze sobą.
Pamiętajmy, że jeśli nie poradzimy sobie z adoptowanym psem, będzie musiał wrócić do schroniska. Tym samym zamiast zrobić dobry uczynek, zrobimy psu krzywdę!
Kilka rad jak postępować z psem którego właśnie adoptowaliśmy ze schroniska:
Nie przewoź psa samochodem, tramwajem itd.
Nagłe przeniesienie psa z jednego zamkniętego pomieszczenia(schroniskowej klatki) do drugiego(samochód dla psa to też klatka) o nowym, nieznanym zapachu, może być szokiem. Lepiej po wyjściu ze schroniska idźcie na długi spacer a gdy pies uspokoi się, będzie już odstresowany i przekona się, że nie dzieje się nic złego możecie poznawać nowy dom.
Pozwól mu poznać nowy dom
Pies poznaje świat przy pomocy zapachów, nic więc dziwnego, że zaraz po przekroczeniu progu mieszkania zacznie węszyć. Pozwól psu „rozejrzeć się” i poznać każdy kont nowego mieszkania, bo to da mu poczucie bezpieczeństwa. Niech nie szokuje cię obwąchiwanie domowników, sprzętów i mebli.
Nie kąp psa od razu
Odczekaj kilka dni, pozwól by przekonał się do ciebie i zaufał ci.
fot. Pieskograf
Pozwól mu odnaleźć się w nowej sytuacji
Zwierzęta stosunkowo szybko przystosowują się do nowej sytuacji, ale mimo wszystko może to trwać 2-3 dni a w niektórych przypadkach nawet trochę dłużej. Pies może czuć się niepewnie, chować się przed nami, zachowywać się nieufnie.
Własny bezpieczny kąt
Pies od początku powinien mieć własne legowisko, które najlepiej żeby było usytuowane w spokojnym, odosobnionym miejscu. To ma być azyl, w którym nikt go nie będzie niepokoił. To samo dotyczy misek z wodą i jedzeniem. Zadbajmy o to by nikt psu nie przeszkadzał przy jedzeniu a zwłaszcza nie zabierał ich i nie przesuwał w trakcie. Pies może to odebrać jako akt agresji.
Zasady i konsekwencja
Od samego początku ustalmy zasady i w sposób zdecydowany acz łagodny i konsekwentny starajmy się je wyegzekwować.
Często żartobliwie mówi się, że właściciele psów upodabniają się do nich. Jednak czy po prostu nie dostosowujemy się do siebie nawzajem? W jakim stopniu nasza osobowość wpływa na psa? I czy pies ma osobowość?
Osobowość – co to takiego?
Takie pojęcia jak temperament, charakter czy osobowość często stosowane są zamiennie i chyba nie do końca rozumiemy ich znaczenie. Powszechnie uznaje się, że pewne cechy charakteru jak inteligencja, zamiłowanie do ruchu, czy towarzyskość są przypisane do rasy. Natomiast temperament jest sposobem instynktownego reagowania w pewnych sytuacjach i jest uwarunkowaniem genetycznym. W stosunku do ludzi mówi się o takich typach temperamentu jak cholerycy, flegmatycy, melancholicy, czy ludzie gorącokrwiści. Zarówno charakter jak osobowość, składają się na szersze pojęcie jakim jest osobowość, która jest zbiorem indywidualnych cech jednostki.
Czy pies ma osobowość?
Ludzie, którzy kochają psy i uważnie je obserwują, nie mają najmniejszych wątpliwości co do tego, że każdy pies jest inny. Oczywiście, że każde zwierze posiada pewne charakterystyczne dla rasy cechy, jednak stanowią one tylko jego potencjał. Stwarzają możliwości, na bazie których mogą się rozwinąć zdolności, umiejętności, talenty. Jak u ludzi. Wiele zależy od warunków w jakich wychowuje się pies, jego doświadczeń, zarówno tych pozytywnych i negatywnych oraz pracy jaką włożymy w jego wychowanie. W przypadku psów, inaczej niż u ludzi nie ma opracowań, które wyróżniałyby typy psiej osobowości. Jednak każdy właściciel psa, bez głębszej znajomości psychologii, jest w stanie powiedzieć, czy jego pies jest odważny i towarzyski, czy lękliwy i wycofany.
Testy psiej osobowości
Tematem psiej osobowości zajął się w końcu zespół Kentha Svartberga z uniwersytetu w Sztokholmie. Przez wiele lat szwedzcy naukowcy badali psią psychikę. W tym czasie przebadali oni niemal 15,5 tysiąca psów 164 ras. Używali do tego celu testy opracowane już w latach osiemdziesiątych do oceny psów pracujących, takich jak przewodnicy niewidomych czy psy policyjne. Przy pomocy testów, zespół Svartberga oceniał jak reagują różne psy, postawione w tych samych dziesięciu sytuacjach. Zdaniem szwedzkich naukowców psią osobowość można ocenić biorąc pod uwagę ich:
• upodobanie do aktywności/zabawy • odwagę i ciekawość świata • skłonność do tropienia i gonienia • towarzyskość • poziom agresji
Wnioski do jakich doszli naukowcy ze sztokholmskiego uniwersytetu, nie powinny zdziwić właścicieli psów. Z ich badań wynika bowiem, że wśród przedstawicieli ras uznawanych za bardzo odważne, zdarzają się lękliwe psy a wśród tych opisywanych jako bardzo łagodne zdarzają się bardziej agresywne od innych. Poza tym „towarzyskość” psów może być bardziej lub mniej rozwinięta, czy przybierać bardzo rożne formy. Te indywidualne cechy, często małe dziwactwa czy skłonności, składają się właśnie na osobowość psa.
Szczeniak, którego nie wychowamy i pozostawiony samemu sobie, na pewno będzie nam sprawiał kłopoty. Wszystko przez to, że nie wychowując zwierzęcia nie dostarczamy mu informacji, które z jego zachowań są dobre, a które naganne. Wielu opiekunów psów błędnie utożsamia wychowanie z tresurą. Tymczasem spokojne, konsekwentne i stanowcze podejście do zwierzęcia to podstawa. Pies – najczęstsze błędy wychowawcze, dowiedz się jakie są i ich nie popełniaj.
Wzmocnienie pozytywne bez negatywnego
Zarówno psiego, jak i ludzkiego dziecka nie da się wychować bez kar, stosując jedynie nagrody. Problem w niewłaściwej interpretacji wzmocnienia negatywnego. Zbyt często kara kojarzona jest jedynie z biciem. Tymczasem wzmocnienie negatywne może mieć rożne formy. Już brak nagrody stanowi dla niektórych karę. Karą może być odesłanie psa na posłanie, odebranie zabawki czy odmowa głaskania. Warunkiem bezwzględnym jest tu jednak konsekwencja.
Zakaz bez przekierowania
To bodaj najczęściej popełniany błąd wychowawczy. Jeśli przerywamy stwierdzeniem „nie wolno” jakiś rodzaj niepożądanej reakcji, powinniśmy mu dać wskazówkę „jak wolno” mu postępować. Na przykład: nie wolno pozwalać na to, by pies gryzł nas, nawet w formie zabawy, ale zakazując mu tego, jednocześnie dajmy zwierzęciu zabawkę, którą wolno mu gryźć.
Pies nie rozumie o czym mówisz
Większość właścicieli psów wychodzi z założenia, że zwierze rozumie co się do niego mówi. To podstawowy i powszechnie popełniany błąd. Pies musi się nauczyć znaczenia słów, które do niego wypowiadamy. Jeśli oczekujemy, by pies nie skakał na nas lub gości przychodzących do domu nie wystarczy powiedzieć mu „nie skacz”. Pokażmy psu co ta komenda znaczy, „jak” ma ją wykonać i nagradzajmy, gdy pies zachowa się tak, jak od niego oczekujemy.
Brak konsekwencji i stanowczości
Wychowanie to proces. Pies uczy się cały czas. Nie można zrobić sobie przerwy od wychowania czy zdobywania doświadczeń życiowych. Stąd my jako opiekunowie i wychowawcy, nie możemy sobie zrobić urlopu od nagradzania czy stosowania wzmocnień negatywnych tych zachowań, które są niepożądane. Jeśli raz pozwalamy psu na leżenie na kanapie a innym razem ganimy go za to samo, nie oczekujmy, że pies zrozumie o co nam chodzi. To samo dotyczy motywacji, czyli stosowania kar i nagród.
Odroczona socjalizacja
Jak już wspominaliśmy, wychowanie to proces i nie można go odłożyć na później. Tymczasem wielu właścicieli psów nie zabiera szczeniąt na spacer, „bo maluch jeszcze nie umie chodzić przy nodze”. Jeśli nie będzie się uczył, to się nie nauczy. To samo, jeśli pozbawimy psa kontaktów z innymi z psami, nie oczekujmy, że będzie umiał z nimi bezkonfliktowo współżyć. Wiele reakcji wynika wprost z braku doświadczeń a co za tym idzie, lęku. Psy, które na co dzień spotykają innych ludzi, dzieci, zwierzęta nie boją się ich i zachowują się spokojnie.
Szelki czy obroża – co będzie lepsze dla Twojego psa?
Dyskusja między zwolennikami szelek i obroży trwa od lat. Która opcja jest lepsza? Jednoznaczna odpowiedź nie istnieje. Podpowiadamy jednak, jakie są plusy i minusy każdego z rozwiązań. Dzięki temu łatwiej Ci będzie podjąć decyzję, co jest lepsze dla Twojego psa: szelki czy obroża?
Co zrobić gdy pies nie akceptuje nowych ludzi w domu?
Twój, na co dzień grzeczny i miły pies, szczeka na każdego nowego człowieka, który pojawi się w waszym domu? Zachowuje się tak, że boją się go listonosze i dostawcy pizzy? Musisz go zamykać w innym pomieszczeniu, gdy przychodzą goście do ciebie lub twoich dzieci? Co zrobić gdy pies nie akceptuje nowych ludzi w domu?
Najpierw musimy sobie odpowiedzieć na pytanie dlaczego pies nie akceptuje nowych czyli obcych, dla niego ludzi. W momencie, gdy zrozumiemy dlaczego tak się dzieje, będzie nam łatwiej zaradzić tej sytuacji.
Dlaczego pies nie akceptuje nowych ludzi w domu?
• Bo naruszają jego terytorium • Bo broni waszej rodziny przed zagrożeniem tak, jak broniłby własnego stada • Bo goście zakłócają jego spokój • Bo się ich boi • Bo ich nie lubi • Bo został źle wychowany
Sposoby rozwiązania tej sytuacji, zależą od przyczyny jaka ją wywołuje.
Jeśli pies szczeka na obcych bo broni Was i terytorium domu, który uznaje za własne.
Musisz pamiętać, że pies nie rozróżnia intencji gości. Uszanuj fakt, że dla ciebie wyimaginowane zagrożenie dla psa może być realne. W dobrej wierze broni was i waszego domu, który uznaje za należące do niego terytorium a gości za agresorów, którzy je naruszają. Najlepszym sposobem na sprawdzenie tej tezy i jednocześnie na rozwiązanie tej sytuacji jest wyjście na powitanie gości z psem przed dom. Jeśli przed posesją pies będzie zachowywał się w stosunku do nowych ludzi spokojnie, wówczas mamy rozwiązanie zagadki. Nie jest na swoim terenie – nie ma obowiązku go bronić! Pozwól psu obwąchać i tym sposobem poznać gości a dopiero wówczas wejdźcie razem do domu. Ważna jest twoja postawa wobec gości oraz to jak oni zachowują się w stosunku do ciebie.
Jeśli pies szczeka na twoich gości, bo się ich boi lub ich nie lubi
Zwróć uwagę na to, czy pies nie szczeka na konkretne osoby oraz na ich zachowanie. Pies może niewłaściwie odczytywać okrzyki radości, jakie ludzie wydają na powitanie i zinterpretować je jako agresję. Zbyt głośne zachowanie, niski, tubalny głos lub gwałtowne ruchy mogą budzić jego lęk lub niechęć wobec konkretnych osób. Podobny efekt może wywołać nachalne głaskanie, poklepywanie psa a co gorsza przytulanie go, które dla ludzi jest wyrazem sympatii przez psa może być odebrane jako panoszenie się i próba zdominowania go, co może wywołać u niego lęk a w efekcie agresję obronną.
Jeśli pies szczeka na obcych bo zakłócają jego spokój
Zwróć uwagę na to, czy zachowanie psa nie jest efektem wyrwania go ze snu lub co gorsza przerwania mu posiłku lub zabawy. Często popełniamy błąd sytuując legowisko psa w korytarzu, w przejściu czy na wejściu do pokoju. Jeśli przyczyną zachowania psa jest to, że goście mu po prostu przeszkadzają, wystarczy przenieść legowisko zwierzaka, jego zabawki i miski w bezpieczne i bardziej odosobnione miejsce.
Pies Bokser(Boxer). Poznaj usposobienie, charakter oraz inne rzeczy, które musisz wiedzieć o tej rasie
Chyba nikt nie jest w stanie pomylić unikalnego wyglądu boksera. Połączenie muskularnej i potężnej budowy ciała z nieprzeniknionym wyrazem pyska niejednego potrafi przestraszyć. Jednak boksery z natury są zaskakująco przyjacielskimi zwierzakami, nie pragnącymi niczego więcej od radosnego towarzyszenia swojej rodzinie. A co jeszcze warto o nich wiedzieć, jakim psem jest bokser?
Groźny ale elegancki, czyli jak wygląda bokser
Bokser jest typowym psem średniej wielkości o potężnej, muskularnej, ale też eleganckiej sylwetce z prostym, kwadratowym grzbietem. Sama klatka piersiowa psa jest wyjątkowo głęboka, zajmując połowę wysokości psa w kłębie. Wielkość psa waha się od 57 do 63 centymetrów natomiast suczka jest około 4 cm mniejsza, co przesuwa zakres wielkości odpowiednio do 53 i 59 cm. Jego waga mieści się w przedziale od 26 do 32 kg. Całość tej masy jest osadzona na silnie umięśnionych łapach, przy czym przednie nogi są krótsze od tylnych. Od innych ras o tym profilu odróżnia go głowa, której kształt jest wpisany w sześcian z wyraźnymi dwoma załamaniami przebiegającymi od nasady nosa w dół, nadając pyskowi psa charakterystyczny wygląd. Ma on też wyjątkowo krótką kufę – zajmuje ona jedynie jedną trzecią długości pyska. Dodatkowo poza paroma typami umaszczenia, na głowie widać charakterystyczne ciemne plamy, tworzące niejako maskę otaczającą ich ciemne oczy oraz kufę. Charakterystyczny dla bokserów jest również tak zwany przodozgryz. Uszy są osadzone wysoko i w spoczynku przylegają do policzków. W momencie jednak nasłuchiwania podnoszą się. Sierść psa jest krótka, delikatna i całkowicie pozbawiona podszerstka. Ułatwia to jej pielęgnacje, niemniej trzeba też pamiętać, że taka sierść stanowi znacznie gorszą ochronę przed mrozem. Umaszczenie psa jest płowe z pręgowaniem lub białymi znaczeniami. Ale może być też całkowicie białe.
Od gladiatora do psa rodzinnego – przedziwna historia bokserów
Pochodzą one od starożytnych molosów z terenów Grecji, Tybetu oraz półwyspów Iberyjskiego. Od swoich przodków odziedziczyły muskularną, potężną sylwetkę oraz dużą głowę z szerokim pyskiem. Wykorzystywane były do polowań na grubą zwierzynę oraz jako psy bojowe, co wytworzyło w nich odwagę, nieustępliwość oraz żelazne wręcz posłuszeństwo. Na wyspy Brytyjskie dotarły wraz z fenickimi kupcami a po dołączeniu Brytanii do Imperium Rzymskiego, zostały rozprowadzone po całym jej terenie. Ich głównym wykorzystaniem były walki na arenach. W średniowieczu wytworzyły się z tej grypy trzy grupy psów: brabantczyk, bullenbeiser i barenbeiser. Wszystkie były wykorzystywane do polowań, gdzie unieruchomiały ofiary i trzymały póki nie pojawił się myśliwy. Właśnie stąd wzięła się charakterystyczna budowa pyska z szerokimi szczękami oraz lekko uniesionym nosem, który ułatwiał im oddychanie przy trzymaniu zwierzyny bez zwalniać uścisku. Dostępne opisy bullenbeissera z 1820 roku przypominają już nam współczesnych przedstawicieli tej rasy. Warto jednak zauważyć, że pomimo podobieństw postury i budowy, charakterem nie były one wcale podobne do przyjacielskiego, rodzinnego psa, którego dzisiaj znamy jako bokser. Wynika to z prostej zmiany w hodowlach podyktowanej czasami – wraz z wynalezieniem broni palnej psy myśliwskie stały się całkowicie zbędne także ilość hodowli gwałtownie zaczęła się zmniejszać. Dopiero w końcówce dziewiętnastego wieku hodowcy postanowili stworzyć nową rasę krzyżując bullenbeissery z buldogami angielskimi. Celem było zachowanie charakterystycznego wyglądu pierwotnej rasy molosów z całkowitym zastąpieniem ich usposobienia charakterem rodzinnych buldogów angielskich. Efekt był zaskakująco udany i już w 1895 roku w Monachium utworzono klub nowej rasy zwanej bokserem a w 1905 roku ustanowiono standardy rasy, które nie zmieniły się od tamtego czasu. Tak właśnie z psów wykorzystywanych w walkach na arenach a później polowaniach, stały się one znanymi nam dzisiaj psami rodzinnymi.
Wierny, przyjacielski towarzysz o groźnym spojrzeniu, czyli co nie co o charakterze bokserów
Pomimo groźnego dla wielu osób wyglądu, są to zaskakująco pogodne i przyjacielskie zwierzaki. U tej rasy bardzo silne są dalej ich zachowania stadne, przy czym nie są one aż tak chętne do zajmowania dominujących pozycji, co sprawia, że po prostu szukają swojego miejsca w rodzinie. Dlatego są towarzyskie, rodzinne i posłuszne. Poza tym nie brakuje im śmiałości i odwagi. Doskonale sprawdzają się w roli psów stróżujących, nianiek dzieci czy towarzyszących swojemu właścicielowi pupili. Często właściciele określają ich charaktery jako „nieskomplikowane”, ponieważ nie potrzeba im wiele do szczęścia – wystarczy bliskość rodziny oraz ruch. Dużo ruchu. Są to wyjątkowo ruchliwe psy, wymagające stałej aktywności fizycznej. Stąd poza wszelkimi zabawami z aportowaniem, uwielbiają spacery, jogging czy piesze wyprawy na łono natury.
Pielęgnacja, odżywianie, zdrowie
Zajmowanie się sierścią bokserów jest wyjątkowo proste – wystarczy jedynie regularnie usuwać martwy włos, który zostawiony sam sobie wbija się w obicia mebli i dywanów. Jednak ze względu na swoją długość nie jest to trudne.
Boksery są zaskakująco podatne na zmiany temperaturowe. Ze względu na krótką kufę, źle znoszą wysokie temperatury. Stąd latem należy być bardzo ostrożnym ze spacerami i treningami, by uchronić naszego pupila przed przegrzaniem. Nie Nnleży trzymać go na pełnym słońcu, mu zapewnić chłodne miejsce oraz stały dostęp do wody. Znowu zimą ich sierść bez podszerstka oraz całkowicie odsłonięty brzuch sprawiają, że pies ten nie jest dostosowany do mrozów. Na zimowych spacerach należy cały czas pozostawać w ruchu lub założyć mu odpowiednie ubranko.
Jeśli chodzi o zdrowie, niestety nie mogą się one pochwalić najlepszymi wynikami na tym polu. Boskery mają skłonność do różnorodnych chorób, w tym większość jest dziedziczna. Jednym z najczęstszych problemów jest dysplazja stawów biodrowych lub łokciowych. Stąd też w Polsce co roku jednym z ważniejszych kryteriów otrzymania uprawnień do oficjalnej hodowlani psa rasy boxer jest właśnie regularne badanie stawów. Z innych doskwierających im chorób często występującą jest spondyloza, czyli powstawanie nieusuwalnych zwyrodnień kostnych w trzonach kręgowych i stawach kręgosłupa, które mogą prowadzić nawet do paraliżu. Poza tym zdarzają się przypadki problemów kardiologicznych, skręt żołądka czy zapalenia spojówek oraz wyjątkowo częste u białych bokserów. Szukając właściwego pokarmu dla tej rasy, odpowiedni będzie zakup karmy dla psa rasy Bokser
Trening i wychowanie Boksera
Ciekawość oraz chęć do nauki bokserów połączone z silnymi instynktami posłuszeństwa, czynią z nich idealne pupile do nauki. Wystarczy im zaledwie konsekwentne stawianie zasad oraz trening a stają się niezwykle grzecznymi zwierzakami. Warto jedynie pamiętać aby ich nauczyciel wykazywał się spokojem i przyjacielskim traktowaniem – psy te są dość inteligentne i pamiętają wyrządzone im krzywdy na długo. Natomiast wobec przymusu i złego traktowania, często stają się zaskakująco krnąbrne. Należą one też do bardzo ruchliwych psów, także na szczycie treningu boksera zawsze powinny znajdować się aktywności fizyczne.
Losy tych psów sprawiły, że z wykorzystywanych w polowaniach, groźnych i muskularnych łowców, zmieniły się w rodzinne psiaki. Obecnie są one zrównoważone, przyjacielskie, spokojne oraz niemal bezwzględnie posłuszne. Kochają ruch na świeżym powietrzu i wymagają dużej ilości aktywności fizycznych. Są też wyjątkowo rodzinnymi pupilami dlatego nikogo nie dziwi, że psy te są cenione jako psy rodzinne oraz stróżujące rodzinne. Ich wyjątkowa cierpliwość sprawia, że zachowują spokój nawet w stosunku do dokuczliwych dzieci. Po prostu boksery kochają dzieci i same zawsze uwielbiają się z nimi bawić. Tym bardziej na świeżym powietrzu. Wśród tej rasy krąży wiele chorób genetycznych dlatego warto kupować je tylko od sprawdzonych hodowców by uniknąć nieprzyjemności.
A czy Wy zdecydowalibyście się na wybór tej rasy? Czy wolelibyście mniej ruchliwego psiaka?
Buldog angielski. Poznaj charakter, umaszczenie oraz inne informacje, które musisz wiedzieć o tej rasie
Buldogi angielskie są znane ze swojej muskularnej, krępej sylwetki oraz pomarszczonej twarzy z unikalnym nosem. Czy poważny wygląd, jakim odznacza się buldog angielski, idzie w parze z jego charakterem? Sprawdź, czego jeszcze nie wiesz w temacie buldogów angielskich i przeczytaj opis rasy!
Rottweilery określane również jako „rotties” to duże, muskularne psy, których czarnego umaszczenia z unikalnymi rdzawymi znaczeniami nie da się pomylić. Są jedną z najstarszych ras psów, sięgając swoimi korzeniami aż do czasów rzymskich podbojów. Przez setki lat były cenione na całym świecie jako wierni towarzysze, jednak co można powiedzieć o nich dzisiaj? Dla kogo rottweiler będzie najlepszym przyjacielem?
Wygląd typowego rottweilera
Psy te mają wyjątkowo masywne, muskularne ciało o profilu godnym prawdziwego psiego łowcy. Ich budowę hodowcy lubią określać „harmonijną” dzięki proporcjom bardzo przypominającym pierwotne rasy psów czy nawet same wilki, z silnym grzbietem oraz umięśnioną klatką piersiową. Sam ogon ma średnią długość jak na psy. Są to duże pupile – samce mają od 61 do 68 cm a suczki od 56 do 63 cm w kłębie. Ich waga waha się od 42 do 50 kg, przy czym suczki oczywiście są drobniejsze. Cały pysk jest krótszy niż u husky ale wciąż ma budowę zbliżoną do wilczej, z mocnymi szczękami oraz większym, czarnym nosem. Ich uszy są osadzone dość wysoko w standardowej odległości od siebie.
Jeśli chodzi o sierść rottweilera to jest ona gęsta i mocno przylegająca do ciała, ze sztywnym włosem. Jest nieco dłuższa na tylnych nogach. Sam podszerstek nie powinien wystawać ponad włos okrywowy u czystych rasowo rottweilerów. Maść jest mało zróżnicowana między osobnikami, zawsze jest ona czarna z charakterystycznymi, ciemnorudymi podpalaniami w tych samych miejscach. Są to policzki, pas nad oczami, kufa, klatka piersiowa, pasy na kończynach kończynach, obszar pod szyją oraz ogonem.
Historia rottweilerów
Historia rottweilerów sięga rzymskich podbojów, ponad dwa tysiące lat temu. Ich protoplastami były rzymskie molosy, które znowu zostały wyhodowane przez selekcje mastifów z Indii i Mezopotamii. Rzymskie molosy skrzyżowano z wojennymi psami z terenów Wielkiej Brytanii, wykorzystywanymi przez Celtów oraz brytanami. Powstały w ten sposób wyjątkowo odporne i silne psy, których używano do pędzenia bydła oraz ogólnej ochrony trzody przed drapieżnikami lub też niechcianymi ludzkimi gośćmi. Choć prawdopodobnie rasa ta istniała już wcześniej, najwcześniejsze wzmianki o nich pochodzą z I wieku naszej ery z rzymskich raportów. Kilkaset lat później kiedy wojska rzymskie opuszczały teren południowo-zachodnich Niemiec, zostawiły za sobą utworzone przez nich miasto Rzymskie, choć wielkością raczej zasługiwało na miano osady. Nazwaną ją „Arae Flaviae”. Opuszczając te tereny, zostawili lokalnej ludności psy, które były później przez nich hodowane. W okresie średniowiecza miasto to przemianowało się na „Rottweil” i jako punkt łączący ważne drogi handlowe w europie, odbywał się tam intensywny handel zbożem i bydłem, zwożonym z terenów Niemiec, Francji i innych okolicznych królestw. Rottweilery nazywano wtedy „psami rzeźnickimi” i chroniły one kupców, ich stada oraz gospodarstwa. Niestety po roku 1890 handel zaczął słabnąć a same rottweilery niemal wyginęły ze względu na brak praktycznego zastosowania. Na szczęście kilku miłośników tej rasy uchroniło część osobników zakładając swoja hodowle. Już w 1882 r. rottweilera pokazano na wystawie w Heilbronn a w 1907 r. założono Niemiecki Klub Rottweilera (DRK), który trochę ponad dekadę później bo w roku 1921 połączył się z innym klubem tworząc istniejący do dziś Powszechny Niemiecki Klub Rottweilera (ADRK). Psy te trafiły w bardzo dobry okres, bo właśnie tworzące się oddziały policyjne poszukiwały psa dla swoich oficerów. Po sprawdzeniu różnych ras, w roku 1910 rottweilera uznano oficjalnie za psa policyjnego a kierunek hodowli został ukierunkowany pod tym właśnie kątem. To dzięki temu psy te zachowały swoja wytrzymałość, nieustępliwość oraz odwagę. Podczas selekcji osobników zwrócono także szczególną uwagę do predyspozycje do pracy węchowej jak również ich wyglądu – ich charakterystyczne, stałe umaszczenie miało pomóc w zachowaniu spójności i powagi oddziałów policji.
Co można powiedzieć o charakterze rottweilera?
Rottweiler to z pewnością prawdziwy pies obronny. Jest zawsze pewny siebie, ma silny popęd do walki, duży temperament oraz wyjątkowo silne poczucie własności. Pies ten nie cierpi bezczynności a w pracy wykazuje się skupieniem na zadaniu i prawdziwą pasją. Jeśli dobrze go wychowamy będzie lojalnym towarzyszem każdego człowieka i jego rodziny. Nie możemy go jednak traktować jako gorszego, bo jeśli nie będzie czuł się pełnoprawnym członkiem naszej grupy czy rodziny, będzie próbował wywalczyć sobie lepszą pozycje. Dobrze traktowany będzie całkowicie słuchał swoich właścicieli, niezależnie czy prosimy go oddanie właśnie gryzionej kości czy zaakceptowanie obcego. Działa to też w drugą stronę – bez wyraźnego sygnału od właściciela każdego obcego będzie traktował jako wroga i bronił swojego terenu. Dogadywanie się z innymi zwierzętami czy psami jest u niego różne. Zasadniczo rottweiler ma wyraźny instynkt stadny i tendencje do dominacji, więc może akceptować inne psy jeśli te będą mu uległe. W innym wypadku może dochodzić do częstych walk o pozycje.
Wychowywanie i trening – wszystko co trzeba wiedzieć o rottweilerach
Jeśli dobrze ustalimy naszą pozycje, będą nam posłuszne i słuchały naszych komend co bardzo ułatwia uczenie. Wymagają one konsekwentnego szkolenia i treningu od szczeniaka. Konsekwentnego ale nie ostrego. Nie wolno wykazywać wobec nich agresji. Raz nauczone agresywnych zachowań będą traktowały je za normę i nawet jeśli nie będą okazywać agresji wobec nas, mogą wobec innych. Aby nie wykazywały agresji wobec ludzi i innych zwierząt, w najmłodszych latach należy pokazać im jak najwięcej otoczenia – nie bać się pokazywać mu głośnych samochodów, płaczących dzieci, klaksonów czy innych hałasów miasta. Jeśli nie przyzwyczają się do nich za młodu, będą się ich po prostu bały jako dorosłe psy. Jeśli chcemy aby nasz Rottweiler był zrelaksowany i szczęśliwy w otoczeniu naszej rodziny, nie możemy go też izolować od żadnego jej członka. Wiele osób doradza nie dopuszczanie dużych psów do małych dzieci, ze względów bezpieczeństwa. Jednak to bardzo niebezpieczna praktyka w przypadku tej rasy – mogą nie tylko uznać dziecko za ważniejsze od niego i czuć się zazdrosne, ale nawet całkowicie go nie akceptować, stając się wobec niego agresywne.
Pielęgnacja, odżywianie, zdrowie – jak to wygląda u rottweilerów
Psom tym nie przeszkadzają mrozy ani wilgoć. Większy problem mogą stanowić upały, dlatego latem lepiej czas na zabawę spędzać nad wodą czy w chłodniejszych miejscach. Niemniej nie mają one aż takich problemów z upałami jak na przykład buldogi. Ich futro jest raczej łatwe w pielęgnacji. Nie wymagają częstego czesania, sierść jest krótka i łatwa do wyczesania. Jedynie w okresie linienia, czyli dwa razy w roku, należy psa czesać codziennie.
Mają olbrzymi apetyt co przekłada się na skłonności do tycia jeśli nie zapewnimy im odpowiednio dużo ruchu. Reszta zaleceń jest standardowa jak dla każdego psa.
Jeśli chodzi o kwestie zdrowotne to są one jedną ze zdrowszych ras. Jak wszystkie duże i aktywne psy, mają predyspozycje do dysplazji stawów, szczególnie biodrowego oraz łokciowego. Warto to sprawdzić wykonując skan RTG przez zakupem u hodowcy. W okresie dorastania (do drugiego roku życia) mają większą skłonność od innych ras do chorób z czego najczęstszymi jest młodzieńcze zapalenie kości (enostozy), jak również parwowirozy (wirusowe zapalenia jelit). Stąd należy bardzo dokładnie trzymać się u nich kalendarza szczepień.
Rottweiler to bardzo inteligentny pies o silnej osobowości. Wymaga więc równie zdecydowanego i konsekwentnego podejścia. Krótko mówiąc, nie każdy da sobie radę z psem tej rasy. Nieodpowiednio wychowywany lub źle traktowany może być nawet agresywny i groźny, podczas gdy spokój, zdecydowanie i konsekwencja w egzekwowaniu zasad przynosi znakomite efekty.
Czy po tym co przeczytaliście uważacie, że macie dość silny charakter, by wychować rottweilera? A może macie inne doświadczenia z tą rasą?
Border collie. Poznaj charakter, umaszczenie oraz inne informacje, które musisz wiedzieć o tej rasie
Wśród wielu ras, których popularność wzrosła dzięki filmom, znajduje się również border collie. W przypadku tego czworonoga nagłe zainteresowanie laików nie było niczym dobrym. Sprawdź, jak wygląda ten zachwycający pies od sztuczek i jak o niego odpowiednio dbać.
