KARMA KOEMA 90% MIĘSA   Sprawdź teraz » 

Pethomer

Parwowirusy i parwowiroza u psa

Parwowiroza u psa jest zakaźną chorobą, szczególnie niebezpieczną dla szczeniąt. Skutki mogą być śmiertelne, dlatego warto pamiętać o szczepieniu zwierzęcia. Dowiedz się więcej o przebiegu choroby, objawach, leczeniu i szansie psa na przeżycie.

Parwowiroza jest chorobą zakaźną. Wywołuje ją parwowirus. Pies może zachorować w każdym wieku, ale najczęściej choroba występuje u szczeniąt i to właśnie dla nich jest najbardziej niebezpieczna. Maluchy nie wytworzyły jeszcze przeciwciał, dlatego są tak silnie narażone na zachorowanie. Sama choroba pojawiła się w USA, Kanadzie i Australii w 1978 r. Kilka lat później zaatakowała psy w Europie. Choć świadomość dotycząca szczepień jest coraz większa, parwowiroza u psa nie zniknęła. To choroba, która wciąż dotyka zwierzęta i prowadzi do wyniszczenia organizmu. Leczenie parwowirozy jest bardzo trudne, dlatego warto wiedzieć, jak zapobiegać tej chorobie. Między innymi tego dowiesz się z naszego artykułu. Podpowiadamy też, jakie objawy daje choroba i jak wygląda leczenie jej. Dowiesz się też, czy to choroba niebezpieczna dla człowieka.

Promocja dla czytelników

Promocja Overzoo

Czym jest parwowiroza u psa?

Parwowiroza jest wywoływana przez wirusa, a patogen roznoszą najczęściej dorosłe psy, które przechodzą zakażenie bezobjawowo.

Charakterystyka parwowirusów

Wśród parwowirusów występują określone rodzaje wirusów, które mogą atakować i pasożytować na danym gatunku. Znane są parwowirusy wywołujące choroby u drobiu (m.in. gęsi), lisów, świń, kotów, psów. Istnieje także parwowirus B19, który wywołuje choroby u ludzi takie, jak rumień zakaźny, wysypki, bóle stawowe, a także ostrą postać niedokrwistości.

Wspomniane wyżej parwowirusy, także psi parwowirus wywołujący parwowirozę, należą do rodziny wirusów Parvoviridae (Parwowirusy). Są to jedne z mniejszych wirusów, jakie poznano. Dzielą się one na dwie podrodziny. Jedna z nich atakuje bezkręgowce (Densovirinae), natomiast druga (Parvovirinae) pasożytuje na kręgowcach.

Niektóre z poznanych parwowirusów wymagają współistnienia z innym dodatkowym wirusem, aby mogły się replikować. Dodatkowy wirus, który pochodzi z herpeswirusów bądź adenowirusów, dostarcza parwowirusom kwasu nukleinowego.

Cechą charakterystyczną parwowirusów jest posiadanie DNA oraz brak otoczki lipidowej. Ich wielkość zamyka się w granicach od 18 do 26 nm (nanometrów). Replikacja tych wirusów zachodzi w jądrach zakażonych komórek.

Wirus wywołujący parwowirozę jest bardzo odporny na wszelkie środki dezynfekujące. Wśród domowych środków dezynfekujących możemy wymienić jedynie podchloryn sodu, który może go skutecznie unieszkodliwić. Jest to sól sodowa kwasu podchlorawego. Ma intensywny, ostry i charakterystyczny zapach chloru, jest silnie alkaliczna. Jednak, aby ten środek zadziałał, wirus musi być poddany jego działaniu przez ponad godzinę.

Parwowiroza u psa może mieć też postać sercową – dochodzi wtedy między innymi do duszności.

Jak pies może zarazić się parwowirozą?

Wirus parwowirozy w największej ilości może być wydalany wraz z odchodami chorujących psów. Najniebezpieczniejsze w zdiagnozowaniu zagrożeń są przypadki dorosłych psów, które nie mają objawów, a wydalają wirusa przez około 14 dni. Nawet jeśli szczenię nie opuszcza domu, domownicy mogą przynieść go na różnych częściach garderoby, na przykład na butach. Wirusa mogą przenosić także inne zwierzęta, w tym gryzonie lub stawonogi, a nawet owady. Także bezpośredni kontakt z zarażonym zwierzęciem może stanowić źródło zakażenia. Niezaszczepione szczenięta powinny być izolowane od miejsc, w których mogą przebywać dorosłe psy.

Warto wiedzieć, że wirus jest wyjątkowo odporny na różne czynniki środowiskowe. To sprawia, że jest w stanie przetrwać poza organizmem zwierzęcia nawet kilka miesięcy. Źródłem zakażenia mogą być więc różne przedmioty, których dotykał nosiciel, na przykład posłanie, smycz czy miska. Z tego powodu warto uważać na prezenty po innych psach.

Parwowirozę można stwierdzić poprzez wykonanie badań krwi psów. Doświadczony weterynarz może podejrzewać chorobę na podstawie objawów i charakterystycznego zapachu biegunki. Jednak dla uzyskania pewności należy wykonać badania, gdyż podobne symptomy może dawać również inna choroba psów. Parwowiroza myli się z zapalaniem jelit czy nosówką. Rozpoznanie choroby nie jest dla weterynarza skomplikowane, ale może upewnić się on przy pomocy testów, na przykład PCR.

Przeczytaj także: No-Spa dla psa. Czy jest bezpieczna i jak ją dawkować?

Gdy pojawi się parwowiroza u psa, objawy są bardzo charakterystyczne.

Parwowiroza u psa – objawy

Gdy pojawi się parwowiroza u psa, objawy są bardzo charakterystyczne. Ponieważ obecnie odmianą dominującą jest postać jelitowa choroby, głównymi jej objawami są stany patologiczne pochodzące z układu pokarmowego. Najczęstsze dolegliwości, jakie wywołuje parwowiroza u szczeniaka, to:

  • bardzo wyniszczająca, silna biegunka,
  • w odchodach może pojawiać się krew,
  • wymioty,
  • boleści brzucha i okolic,
  • gorączka lub wręcz przeciwnie – temperatura może być zbyt niska,
  • ospałość i apatia,
  • brak apetytu, brak pragnienia,
  • odgłosy przelewania się płynów w brzuchu,
  • spadek wagi,
  • odwodnienie,
  • przyspieszony oddech,
  • wyraźnie słabsza kurczliwość mięśni,
  • leukopenia – obniżenie liczby leukocytów we krwi,
  • limfopenia – obniżenie liczby limfocytów we krwi,
  • „podkasany” brzuch.

Wśród objawów parwowirozy w postaci sercowej najbardziej charakterystyczne mogą być:

  • duszności,
  • piana tocząca się z pyska,
  • sinienie błon śluzowych.

Niestety, często dochodzi do szybkiego postępu choroby. Pies może nagle umrzeć, bez żadnych wcześniejszych symptomów.

Parwowiroza u psa jest chorobą wysoce śmiertelną, ponieważ notuje się umieralność na poziomie ok. 40%.

Chore na parwowirozę psy są bardziej wrażliwe niż zdrowe zwierzęta na różnego typu zakażenia bakteryjne. Mogą się u nich pojawić objawy sepsy, zapalenia płuc lub opłucnej.

Parwowiroza – kiedy może się pojawić u psa?

Występują dwie odmiany parwowirozy u psów – postać sercowa oraz postać jelitowa.

Parwowiroza jako postać choroby w odmianie sercowej dominowała w zakażeniach psów przy końcu XX w. Powodowała nagłą śmierć młodych psów, a właściwie młodych szczeniąt, pomiędzy 14. dniem, a 12. tygodniem życia. Charakterystyczną prawidłowością był częsty brak specyficznych objawów choroby. Przyczyną śmierci psów był atak wirusa parwowirozy na kardiomiocyty – komórki mięśnia sercowego. Komórki te dzielą się intensywnie kilka dni po narodzinach.

W obecnych czasach parwowiroza u psa ma zazwyczaj postać jelitową. Ta odmiana choroby atakuje nieco starsze szczenięta – pomiędzy 5. tygodniem a 6. miesiącem życia. W tym wypadku wirus atakuje intensywnie dzielące się enterocyty w jelitach – komórki tworzące nabłonek błony śluzowej jelita cienkiego.

Parwowiroza może atakować także dorosłe psy. W większości przypadków u starszych psów choroba przebiega bezobjawowo. Jednak zwierzęta z osłabioną odpornością mogą już przechodzić chorobę ciężko. Nie ma więc reguły – trzeba uważać zarówno na maluchy, jak i starsze zwierzaki, szczególnie jeśli nie pilnujesz kalendarza szczepień.

Szczenię jest bardziej narażone na chorobę, gdy przestaje się odżywiać mlekiem matki. Następnie zwierzę zmienia otoczenie i zaczyna jeść stałe pokarmy. Szczeniak nie otrzymuje już od matki przeciwciał, a własnych wciąż nie wytworzył, ponieważ pojawią się dopiero po jakimś czasie od przyjęcia szczepionki. To okres, w którym należy szczególnie uważać na zwierzę i możliwie minimalizować ryzyko zakażenia.

Przeczytaj także: Czy psy idą do nieba?

W obecnych czasach parwowiroza u psa ma zazwyczaj postać jelitową.

Parwowiroza u psa – leczenie i profilaktyka

Co zrobić, gdy podejrzewasz, że pojawiła się parwowiroza u psa? Leczenie trzeba rozpocząć jak najszybciej. Jest ono możliwe i skuteczne, jednak czasem nawet wobec podjętej przez lekarza terapii, pies nie pokonuje choroby i umiera. Warto więc pamiętać, jak niebezpieczna jest parwowiroza u szczeniaka i zwracać uwagę na jej symptomy. Jeśli coś Cię niepokoi, nie przekładaj wizyty u lekarza weterynarii na później. Liczy się każda godzina.

Leczenie wymaga częstych wizyt psa u weterynarza, a czasem nawet pobytu w klinice, w izolacji. Psa poddaje się terapii antybiotykowej oraz zabiegom nawadniającym, działaniu elektrolitów i leków osłaniających błonę śluzową żołądka. Wyżej wymienione środki podaje się w kroplówkach. Często stosuje się także leki przeciwwymiotne i przeciwkrwotoczne, jeśli biegunki są krwiste. Wykorzystuje się również surowicę od ozdrowieńca.

Przez kilka pierwszych dni nie można podawać zwierzęciu karmy dla psa, aby zmniejszyć ryzyko odwodnienia, które może być następstwem wymiotów i biegunek. Po paru dniach zaczyna się podawać psu niewielkie ilości pożywienia. Przy normalnym przebiegu choroby okres leczenia wynosi około tygodnia – po tym czasie pies zaczyna zdrowieć. W razie powikłań może trwać nawet kilka tygodni. Za leczenie trzeba zapłacić kilkaset złotych.

Pies po parwowirozie, po przejściu choroby i jej całkowitym wyleczeniu, nabywa stałej odporności na parwowirozę. Odporność można także uzyskać dzięki szczepieniom ochronnym. Należy je powtarzać co roku. Gdy pies skończy 5 lat, szczepienie wykonuje się co 2 lata. W miejscach największych skupisk psów wykonuje się je jednak częściej – decyzja należy do weterynarza.

Do domu, w którym pies chorował na parwowirozę, nie wolno przyprowadzać nowego szczeniaka, ponieważ wirus parwowirozy może przeżyć w pokojowej temperaturze nawet pół roku. Nowy pies może zamieszkać po upływie dopiero 6 miesięcy. Warto zdecydować się na odkażenie całego mieszkania. Pamiętaj, że wirus może przetrwać dosłownie na każdej powierzchni, na przykład na fugach.

Dieta psów dotkniętych parwowirozą

Jeśli lekarz weterynarii nie zalecił głodówki, opiekun chorego na parwowirozę psa powinien podawać swemu czworonogowi odpowiednio dobraną karmę dla psa oraz pamiętać o nawadnianiu.

Przy wyborze karmy należy pamiętać o tym, by była lekkostrawna i zawierała dużo pełnowartościowego białka. Jest ono szybko przyswajane i przetwarzane podczas regeneracji organizmu.

Najlepszym rozwiązaniem jest stosowanie karmy mokrej dla psa, która zawiera łatwo dostępne składniki odżywcze. Szczególnie w przypadku młodych zwierzaków, które najczęściej padają ofiarami tej groźnej choroby, jest to bardzo ważne. Są one w fazie intensywnego wzrostu organizmu.

Pokarm należy dzielić na bardzo małe porcje i podawać psu często.

Royal Canin Veterinary Diet Canine Gastro Intestinal Low Fat LF22

Parwowiroza u psa a człowiek

Osoby, które obserwują ciężki przebieg choroby u zwierzaka, z pewnością zastanawiają się, czy mogą się zarazić, czy coś im grozi. Parwowiroza u psa a człowiek – czy jest się czego obawiać? Ta niebezpieczna dla młodych psów choroba nie jest groźna dla Ciebie i pozostałych domowników. Wirusy, które wywołują zakażenie układu pokarmowego, są dla człowieka obojętne. Możesz więc skoncentrować się na leczeniu zwierzaka i nie martwić o rodzinę.

Warto wiedzieć, że parwowirus występuje też u kotów. Parwowiroza u mruczków to choroba zwana panleukopenią. Inne nazwy odnoszące się do panleukopenii to tyfus koci, zakaźne zapalenie jelit, agranulocytoza, nosówka kotów. Występuje ona u wszystkich zwierząt kotowatych. Obszar występowania wirusa obejmuje wszystkie obszary Ziemi, gdzie żyją koty.

Chorobę wywołuje wirus bardzo podobny do parwowirusa psów typu 2 (CPV-2). Wirus panleukopenii kotów – FPV, jest bardzo odporny na czynniki środowiskowe i zamrażanie. Potrafi przetrwać w pokojowej temperaturze nawet przez rok.

Parwowiroza u psa jest chorobą wysoce śmiertelną, ponieważ notuje się umieralność na poziomie ok. 40%. Jednak u kotów panleukopenia posiada o wiele wyższy współczynnik umieralności. Bez terapii weterynaryjnej śmiertelność może wynosić do 75%. U nieszczepionych kociąt liczba śmiertelnych przypadków wynosi do 90%. Śmiertelność choroby spada wraz z wiekiem kotów. Powyżej wieku kilku miesięcy jest znacznie niższa.

Do typowych objawów chorobowych należą:

  • wymioty,
  • biegunka, czasem krwista,
  • wychudzenie,
  • odwodnienie,
  • depresja,
  • gorączka,
  • leukopenia,
  • bóle brzucha.

Od trzeciego do piątego dnia choroby może się także pojawić nagła śmierć u młodych osobników bez rozwinięcia się wcześniej objawów.

W leczeniu panleukopenii stosuje się przede wszystkim antybiotykoterapię i kroplówki nawadniające, zawierające elektrolity i glukozę. Podaje się także leki, które mają za zadanie hamować biegunkę i wymioty. Stosowane są również środki przeciwbólowe. Dopuszczalna jest też terapia lekami regulującymi i wspomagającymi odporność. Odpowiednia dieta u kota ma duży wpływ na skuteczność leczenia.

Wydzieliny chorych na paleukopenię zwierząt są największymi źródłami zakażeń. Wniknięcie wirusa do zdrowego organizmu następuje najczęściej wraz z pokarmem, jak również poprzez kontakt z chorym zwierzęciem. Wirusa mogą przenosić wszy, pchły, kleszcze. Panleukopenię można wykryć, wykonując badania krwi chorego zwierzęcia.

Odwiedź nasz sklep

Tak zwany tyfus to bardzo wyniszczająca choroba psów. Parwowiroza jest wywoływana przez wirusa, który nazywa się parwowirus. Pies po zakażeniu cierpi na ból brzucha, silną biegunkę, wymioty, a to tylko część z objawów jelitowej postaci choroby. Parwowiroza u psa może mieć też postać sercową – dochodzi wtedy między innymi do duszności. Szczepienia zwierząt są tym, co wszyscy mogą zrobić, by opanować niebezpiecznego wirusa. Przebieg choroby jest ciężki, dlatego należy zrobić wszystko, żeby uchronić zwierzę przed takim cierpieniem. Leczenie parwowirozy może być udane, ale zdarzają się niepowodzenia, zwłaszcza u chorych szczeniąt. Podczas walki z chorobą stosuje się między innymi leki przeciwwymiotne czy surowicę od ozdrowieńca. Pies po parwowirozie zyskuje odporność na tę chorobę. Zdrowie zwierzaka z pewnością jest dla Ciebie najważniejsze. Zajrzyj do kategorii Preparaty lecznicze i suplementy w Apetete, gdzie znajdziesz produkty wspierające odporność czworonożnego przyjaciela.

Najciekawsze propozycje z naszego sklepu

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.

Powiązane artykuły