Różnice pomiędzy psem a wilkiem czyli założenia teorii dominacji
Naukowcy już dawno udowodnili, że przodkiem psa był wilk szary, jednak różnice pomiędzy tymi dwoma gatunkami są znaczące, z tego powodu dla dobra psów nie powinniśmy traktować ich jak udomowione wilki. Po pierwsze dlatego, że rozdział pomiędzy psem a wilkiem nastąpił ponad sto tysięcy lat temu, po drugie w wyniku udomowienia psy straciły większość cech przodków.
Obecnie różnice pomiędzy tymi dwoma spokrewnionymi gatunkami są bardzo wyraźne np: oczy szczeniaków otwierają się dopiero po 2 tygodniach, tymczasem małe wilczki spoglądają na świat od 10 dnia życia. Wilki szybciej od psów rozwijają się pod kątem fizycznym jak i behawioralnym. Związane jest to z faktem, że młode drapieżniki mają znacznie mniej czasu na zapoznanie się z otoczeniem. Szybciej niż domowe szczeniaki muszą nauczyć się rozpoznawać zagrożenie, z tego względu wilki są dużo bardziej samodzielne od canis lupus familiaris. Psiaki w trakcie udomowienia utraciły zdolność samodzielnego myślenia. Badane wilki bez pomocy potrafią wydostać się z klatki w celu zdobycia pożywienia, tymczasem psy jeśli sytuacja przerasta ich możliwości zwracają się z pomocą do człowieka. Tę zależność łatwo wyjaśnić. Wilki polują i rozszarpują ofiarę i dużo częściej narażone są na niebezpieczeństwo. Tymczasem domowe pupile nie polują bo nie muszą im ochronę oraz pożywienie zapewnia człowiek.
Prawdopodobnie pra psem był bardzo leniwy i ciekawski wilk, który podszedł do osady ludzkiej bo zauważył, że można w łatwy sposób zdobyć jedzenie. Zapewne człowiek również dostrzegł korzyści płynące z tej nowej znajomości, drapieżnik odstraszał intruzów, oraz oczyszczał miasto z odchodów i resztek jedzenia. Zapewne inne wili poszły za przykładem i również zaczęły korzystać z usług człowieka, który postanowił stworzyć przyjazne stworzenie. Później zaczęto krzyżować ze sobą osobniki nie wykazujące agresji oraz te które patrzyły w oczy – tak w dużym skrócie przedstawia się historia udomowienia psa. Pierwsze psy spożywały ten sam pokarm, co ludzie z tego powodu krzywdzące jest podejście, że pies powinien jeść tylko mięso. Obecnie psi organizm nie potrzebuję tak dużo białka, jego zbyt duża ilość powoduję problemy z nerkami oraz choroby skóry, objawiające się łupieżem. Historia udowadnia że nie ma to większego sensu karmienie psa samymi mięsem bo od dawna psy jedzą wszystko co poda im człowiek .
Właśnie dlatego, że pies nie jest wilkiem i nie poluje to również nie ma potrzeby tworzenia stada. Udowodniono, że dziko żyjące psy częściej szukają jedzenia po śmietnikach niż polują. Ponadto pies w porównaniu do wilka jest słabym myśliwym. Ma niezgrabne ruchy, które tylko płoszą zwierzynę. Kolejna zauważalna różnica jest taka, że wilki naturalnie unikają człowieka, podczas gdy psy od małego szukają kontaktu z naszym gatunkiem. Ich naturalne środowisko składa się z ludzi i innych psów. Dlatego też w przeciwieństwie do wilków, psy patrzą nam w oczy a nawet nas obserwują. Dla wilków wpatrywanie się w innego osobnika jest sygnałem do ataku.
Różnic pomiędzy wilkiem a psem jest wiele zapewne dlatego, że to dwa odrębne gatunki. Błędem jest traktowanie psa niczym wilka, albo małego człowieka. Psy to po prostu psy. Gdyby były wilkami nie mieszkałaby z nami, nie pozwoliłyby prowadzić się człowiekowi na smyczy. Obecnie jesteśmy w stanie wytresować psa do tego stopnia, że bez komendy nie ruszy jedzenia, które ma przed nosem. Tymczasem u wilka takie wyzwanie jest nie do przejęcia, nawet najlepiej wyszkolony drapieżnik nie przejdzie próby. Górę weźmie jego dzika natura oraz instynkt.
Teoria dominacji zakłada, że wilki tworzą stado na którego czele stoi najsilniejszy ze zwierząt- samiec alfa. Zwierzę przez cały czas musi udowadniać swoją pozycję poprzez agresywne zachowanie wobec innych członków watahy.Nie którzy twierdzą, że samiec alfa wszystko robi pierwszy i zawsze należą mu się najlepsze kąski. Dzisiaj etolodzy znają prawdę i wiedzą, że teoria dominacji wśród wilków a tym bardziej psów jest błędna. Ponadto wprowadziła ona wiele zamieszania w świecie kynologi. Obecnie szkoleniowcy podzielili się na zwolenników i przeciwników tej teorii. Podstawowy błąd jaki został popełniony przy tworzeniu teorii to badanie wilków w uwięzi. Udowodniono, że zwierzęta odizolowane od krewnych oraz pozostawione na obcym terenie, naturalnie będą ze sobą rywalizowały w obawie przed atakiem. Tymczasem watahę wolnych wilków tworzą zwierzęta spokrewnione ze sobą. Na czele stada stoi para alfa- rodzice, jednak nie rywalizują one z dziećmi. Nie muszą bo wilki wiedzą, że działania agresywne osłabiają stado. Para wilków odpowiedzialna jest za ochronę i porządek w stadzie. Jednak o pozycji w stadzie decyduje wiek i doświadczenie, a nie siła ugryzienia. W normalnym stadzie wilków dojrzałe osobniki, kiedy są gotowe odchodzą od pary alfa i zakładają własne stado. Nasze psy nie odchodzą na wiosnę, zostają z nami przez całe życie, nie polują, nie muszą udowadniać swojej pozycji bo człowieka nie uważają za zagrożenie. Dzisiejsi behawioryści znają prawdę i wiedzą. że problemy z psami nie są związane z ich próbą dominacji. Zazwyczaj główną przyczyną jest nuda psów, albo nieumiejętne rozpoznawanie ich potrzeb. Nasze psy to nie wilki, to również nie są futrzani mali ludzie, jednak potrzebują one stałego zajęcia oraz schronienia, które zapewnia im człowiek.
Polecane posty
Najciekawsze propozycje z naszego sklepu
